Τέλειο οδοιπορικό...απίθανα,τρελά κορίτσια!Ζήλεψα κι εγώ!Διάβασα το παρακάτω και ανατρίχιασα πραγματικά!!!Ο Tarik, από την άλλη πλευρά των συνόρων. "Μια μέρα του 1992, φορούσα ψηλά παπούτσια με κορδόνια. Με εκνεύριζαν γιατί λύνονταν συνέχεια. Εκείνο το πρωί, τη στιγμή που ετοιμαζόμουν να περάσω τη γέφυρα, πάτησα πάνω στο δεξί κορδόνι μου και έσκυψα να το δέσω. Τότε εξερράγη μία χειροβομβίδα ακριβώς στο σημείο όπου θα βρισκόμουν αν είχα συνεχίσει το δρόμο μου. Συνειδητοποίησα την τύχη μου και κατάλαβα πως κάθε λεπτό ήταν μια παράταση. Πιστεύω εξ' άλλου πως εκείνη την επόχη όλοι το διαισθανόμασταν, γι' αυτό και αναζητούσαμε άμεσες ηδονές. Κάναμε έρωτα όλοι μαζί, συνέχεια. Χωρίς να το έχουμε βάρος στη συνείδηση και χωρίς να φοβόμαστε για το αύριο, εφ' όσον ξέραμε ότι για πολλούς από εμάς απλώς δεν θα υπήρχε." «Ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο πανεπίσκοποι νόμοι ανάμεσα στους οποίους ξεδιπλώνεται η διαλεκτική του σύμπαντος...είναι συμπληρώματα, και οι δύο όψεις του ιδίου προσώπου» (από τη 'Γκέμμα' του Λιαντίνη)Κι αμέσως ρόλαρα λίγο πιο πάνω,για να ρίξω μια ακόμη ματιά στον Rok από τη Ljubljana.:)))
