5: Απέχω πάρα πάρα πολύ από την τελειότητα, αλλά να καθυστερώ δεν είναι ένα από τα κουσούρια μου. Δυστυχώς άτομο του άμεσου περιβάλλοντος μου, που (ας πούμε) δεν μπορώ πλέον να ξεφορτωθώ, έχει την αίσθηση του χρόνου ενός νεροβούβαλου της άπω ανατολής και την ανάγκη να είναι ακριβής στα ραντεβού που έχει ο μέσος Αθηναίος υδραυλικός.Ας το ξεκαθαρίσω από την αρχή: δεν έχω λύση. Έχω δοκιμάσει τα πάντα εκτός από να μην ξαναμιλήσουμε ποτέ. Να φύγω μόνος για σπίτι φίλου. Να μην περιμένω πάνω από 5 λεπτά στο σημείο του ραντεβού μας. Να φωνάξω. Να καρφώσω ποιος στα αλήθεια φταίει που αργήσαμε. Να ξαναφωνάξω. Να ξανα-ματα-φωνάξω. Να βάλω υπενθυμίσεις στο κινητό του, στο email του, στο ξυπνητήρι του, σημειώματα στην πόρτα του. Δεν δουλεύει τίποτα. Μπαίνει μπάνιο 5 λεπτά πριν την ώρα έναρξης του έργου στο θέατρο. Ξεκινά να ντυθεί 2 λεπτά πριν το ραντεβού στο γιατρό στην άλλη άκρη της πόλης. Μπαίνει στο αμάξι να ξεκινήσει 32 δευτερόλεπτα αφότου είμαι εγώ στο κέντρο και περιμένω ήδη για την συνάντηση μας. Και δεν είναι μόνο τα ραντεβού. Μπορεί να μπει σε βιβλιοπωλείο ή μαγαζί με ρούχα για «ένα λεπτό» και να ξεχάσει πως περιμένω από έξω και να κάτσει 2 ώρες κοιτάζοντας ένα βιβλίο ή ένα ρούχο και σκέφτεται αν το θέλει να το αγοράσει. Απλά δεν έχει αίσθηση του χρόνου. Αυτές τις μέρες, και μετά από τόσα χρόνια, έχουμε πλέον συμβιβαστεί: δηλαδή εγώ βράζω από θυμό μέσα μου περιμένοντας και σφίγγομαι προσπαθώντας να μην μαλώσω για ακόμη μια φορά και το εν λόγω άτομο κάνει γαλήνιο ότι έκανε πάντα. Καλημέρα έλκος.