# 6Ως προς το να παντρευτείς, δεν έχω τί να προσθέσω. Η φράση λες και θα κάνετε τικ στη λίστα με τα ψώνια με κάλυψε απόλυτα...Απλά ήθελα να σχολιάσω πώς ο δικός σου μετά από τόσα χρόνια έβγαλε έρωτα. Μάλλον τελικά οι άνθρωποι όταν νιώθουν ότι "χάνουν" αυτόν που έχουν δίπλα τους, τότε τους βγαίνει ο έρωτας (;), ο φόβος μην τον χάσουν. Τί;Ζω κάτι παρόμοιο με την αλλαγή του άντρα μου. Μετά από χρόνια χλιαρής στάσης του απέναντί μου (μετά τα παιδιά), κάπου μέσα μου τον "παράτησα" και εγώ. Τότε, άρχισε να βγάζει μια συμπεριφορά τρυφερή όλο αγάπη (ότι δηλαδή πριν αναζητούσα) και μάλιστα να παραπονιέται που εγώ δεν δείχνω την ίδια θέρμη. Ξεχνάει πώς όταν εκπαιδεύτηκα χρόνια να ζω στην αδιαφορία, τώρα δεν μπορώ να γυρίσω το κουμπί στο "in love".Α και για να συμπληρώσω, ναι στα 30 μου τον παντρεύτηκα, ενώ μου είχε φύγει (όπως αποδείχτηκε) ως ένα βαθμό ο έρωτας, αλλά ήταν πολύ κατάλληλος -ιδανικός για οικογένεια. Τώρα που έχω παιδιά μαζί του δεν θέλω να μετανιώσω για καμία απόφασή μου που με έδωσε αυτά τα ξεχωριστά για μένα πλάσματα που είναι αυτές που είναι γιατί έχουν αυτόν τον πατέρα. Οπότε νιώθω ότι αν μετανιώσω για την επιλογή του άντρα μου, είνια σαν να τις προδίδω. Αν όμως δεν τις είχα ακομα, όπως εσύ δεν έχεις παιδιά, θα σκεφτόμουν διαφορετικά. Ο γάμος δεν είναι τόσο απλή σχέση που όταν κάτι σε χαλάει παίρνεις απά το καπελάκι σου και φεύγεις. Για μένα που παλιά λειτουργούσα έτσι, ώρες ώρες με πνίγει. Θα το αντέξεις αυτό σε 10 χρόνια αν σου συμβεί;