Διαβάζω μηνύματα 20χρονων+ και χαμογελαω. Και φρικαρω παράλληλα. Τα έχω ένα μήνα με κάποιον και το ψειριζω θανάσιμα. Τα φτιάχνω με το αφεντικό μου και μετά δε θέλω να χάσω τη δουλειά. Και λοιπά. Χαίρομαι που είμαι 40 και δε θα ήθελα με τίποτα να γυρίσω σε εκείνη την ηλικία. Δεν είμαι τόσο bitch όσο ακούγομαι και απολαμβάνω τις παρέες των μικρότερων διότι τυγχάνει να έχω πολλούς μαθητές σε τέτοιες ηλικίες. Αλλά παράλληλα νιώθω λίγο άσχημα όταν μου ζητούν συμβουλή και θέλω να τονίσω ότι σε όλα τους τα θέματα παίζει μεγάλο ρόλο η ηλικία. Ακούγομαι σα γριουλα, χεχε. Και μονίμως καταλήγω στη συμβουλή 'χαλάρωσε κι ευχαριστησου το'. Κάνω καλά, γιατρέ μου;