Δεν σιχαίνομαι τα παιδιά (αν και δεν θέλω να αποκτήσω) αλλά σιχαίνομαι όσους αντιδρούν με υστερία σε όσους δεν τα γουστάρουν. Και σιχαίνομαι και τις γυναίκες που βλέπουν ένα παιδάκι στο διπλανό τραπέζι να τσιρίζει και λένε "αχ το γλυκούλι".... Και τους γονείς που επιβάλλουν σε όλους τους γύρω τους να ανέχονται τις τσιρίδες, τις φωνές, τα κλάματα και τα ξέφρενα παιχνίδια των παιδιών τους. Τα παιδάκια ασφαλώς και δεν φταίνε. Φταίει όμως η μαντάμ που έφερε το παιδάκι στην ταβέρνα, το πάρκαρε σε μια καρέκλα για 4 ώρες και δεν του δίνει σημασία παρά μόνο για να το μπουκώσει.... όλοι ξέρουμε για ποιο πράγμα μιλάω και έλεος με τη σατανοποίηση όσων δεν τρελαίνονται για παιδάκια....