Το τελευταίο κομμάτι του κειμένου που απ' ότι φαίνεται εκφράζει και προσωπική άποψη του συγγραφεά του, το βρίσκω αρκετά συντηριτικό και για αυτό θα αναφερθώ σε αυτό. Η κρίση και η λύση. Κατά πόσο η κρίση μπορεί να μεταφρστεί σε σαφή υπο-προβλήματα που με την σειρά τους μπορούν να επι-λυθούν με διάφορες γνωστές μεθόδους; Το θεωρητικό υπόβαθρο τέτοιων προσεγγίσεων ίσως αντανακλά έναν εκ των προτέρων διαχωρισμό ανάμεσα στην λύση και στο στο πρόβλημα. Για εμένα το τι είναι κρίση και το τι είναι πρόβλημα είναι μέρος της ερώτησης (και μέρος του ταξιδιού). Μιάς ερώτησης που θα πρέπει να απαντηθεί από όλους. Ποιός, γιατί και με ποιά νομιμοποίηση θα πει στους υπόλοιπους κατά που πέφτει η Ιθάκη; Τα "προτάγματα μέσω μιας κοινής πρωτοποριακής κοινωνικοπολιτικής συνείδησης" δεν γίνονται εύκολα κοινά ανάμεσα σε διαφρετικές κοινωνικές, καθώς και άλλες, ομάδες. Η κοινωνικοπολιτική συνείδηση περνάει (μεταφράζεται και μεταμορφώνεται) δια-μέσω της πράξης, της πρακτικής και της αντιπαράθεσης σε χώρους πολύ πιο πεζούς από κάθε συνέδριο και από κάθε post σε ένα blog. Άσε που έχει και υλικές προεκτάσεις, που πολλές φορές παίρνονται ως δεδομένες, είτε με την μορφή των δομών είτε με την μορφή μιάς δαμασμένης τεχνολογίας. Γίνεται να πιστέψεις σε μιά "Ιθάκη" χωρίς να διαπραγραγματευτείς την μορφή της κατά την διάρκεια του ταξιδιού; Γίνεται να φτάσεις σε αυτή την "Ιθάκη" χωρίς να υποταχθείς αλλά και ταυτόχρονα να αλλάξεις τους όρους της οικονομίας όσο ταξιδεύεις; Είναι τόσο ευδιάκριτα τα όρια μεταξύ αυτών που ελέγχουν την οικονομία και αυτών που την επηρεάζουν; Απλά ρωτάω, δεν έχω απάντηση για τις παραπάνω ερωτήσεις.