Αν και αποφεύγω να διαβάσω σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς (ας πούμε μετά το 70') επειδή όσες φορές το έχω κάνει το μετάνοιωσα, είπα να αυτοτιμωρήσω τον εαυτό μου και να στηρίξω έμμεσα την ελληνική γλώσσσα διαβάζοντας τον 7 ελέφαντα. Εφτά φορές κόντευσα να το σταματήσω και να το ξαναρχίσω... στην πραγματικότητα 3! Η γλώσσα επιπέδου καλοδιαβασμένου εφήβου, η ροή εξαντλητική για την υπομονή και η ιστορία να αχνοφαίνεται μέχρι τη μέση ... 'Οταν το έπιασα την τρίτη φορά η ιστορία μου θύμισε μια προσωπική περιπέτεια, αρκετά σοβαρή, κ έτσι από επριέργεια κατάφερα να το τελείωσω. Αλλά μόνο για το concept δυστυχώς ... Είναι κρίμα τα ελληνικά βιβλία να βγαίνουν σωρηδόν αλλά η γλώσσα να σκοντάφτει από αδυναμία, η ροή να κινείται σε βάλτο βυθίζοντας το ενδιαφέρον μας και ο σκοπός να είναι μια εύκολη αυτοκάθαρση ... Δεν είναι τυχαίο που ο Καζαντζάκης είναι ο μόνος εξέχων σύγχρονος Έλληνας πεζογράφος ... και δε θέλω να καταφεύγω μόνο στους ξένους...Writing in not marketing and "Catchy Titling:!