Πρέπει να γίνει μια διάκριση ανάμεσα στο πρωτότυπο μουσικό θέμα και στο μοτίβο. Υπάρχουν ακολουθίες συγχορδιών οι οποίες είναι σαν κοινό κτήμα. Παράδειγμα τα 12μετρα των blues που πέρασαν στο rock'n'roll αλλά και οι περίφημες φασολάδες (Φα-Σολ-Λα στη Λα Ελάσσσονα). Στα ακκόρντα αυτά βασίζονται αμέτρητα ποπ/ροκ τραγούδια και η αναπαραγωγή τους δεν θεωρείται αντιγραφή αλλά χρήση μοτίβου.Επιπλέον υπάρχει ο παράγοντας τύχη. Οι άνθρωποι που ζουν σε παρόμοια πολιτισμικά πλαίσια και έχουν ανάλογες επιδράσεις, δεν είναι τόσο δύσκολο να φτάσουν σε συναφείς ιδέες. Εδώ πρέπει να γίνει διάκριση ανάμεσα στη μορφολογική ομοιότητα (που μπορεί να είναι εξωτερική) και στο περιεχόμενο. Ένα τραγούδι δεν είναι ποτέ μια απλή μαθηματικού τύπου αποτύπωση στην παρτιτούρα. Είναι ταυτόχρονα και ο τρόπος με τον οποίο ερμηνεύεται, το ήθος (φιλοσοφικά μιλώντας) με το οποίο γράφτηκε, η ενορχήστρωση, η παραγωγή του και πολλά άλλα που συνθέτουν το όλο αποτέλεσμα. Η ομοιότητα μόνο στη μορφολογία (μελωδία/ακολουθίες συγχορδιών) δεν λέει πολλά για την ποιότητα του τραγουδιού εν τέλει.Τέλος πρέπει να γίνει η διάκριση ανάμεσα στην αντιγραφή και στη δημιουργική χρήση. Η Kate Perry δεν είναι μονήρης τραγουδοποιός (όπως οι εμβληματικοί του είδους) αλλά μάλλον μέλος ενός professional team. Όταν η Kate Perry αντιγράφει κάτι σημαίνει ότι έχουν προηγηθεί συναντήσεις εργασίας, brainstorming κττ. Δεν είναι το ίδιο με την προσωπική δουλειά ενός τραγουδοποιού τύπου Dylan, PJ Harvey κττ, όπου οι επιρροές (ή ακόμη και οι δημιουργικές κλοπές) περνούν μέσα από το προσωπικό φίλτρο του δημιουργού με αποτέλεσμα να αναβαπτίζονται στην ουσία σε κάτι καινούργιο.Εν πάσει περιπτώσει ακόμη και μια περίτεχνη και εμπνευσμένη κλοπή μπορεί να γίνει αποδεκτή, αν το αποτέλεσμα τη δικαιώνει -θα έλεγα με βασικό κριτήριο όχι τις πωλήσεις αλλά τη διαχρονικότητα.