Υπάρχει κάτι το πολύ απελευθερωτικό στην πάλη για την πάλη. Στην βία για την βία. Μερικά χρόνια πριν δεν θα έγραφα αυτές τις γραμμές, αλλά μετά από προσωπική συμμετοχή σε ομάδα σπαθασκίας (όπου το πλέον συναρπαστικό event ήταν μετά την προπόνηση, που χτυπιόμασταν όλοι με όλους), μπορώ να πω ότι ναι, ισχύει. Φυσικά ενώ δεν σου δίνει το ίδιο ποσοστό υπέρβασης που θα πετύχαινες με το αν ζούσες στις ζούγκλες του Αμαζονίου (υποθέτω), είναι ένας υγιής, θα έλεγα, τρόπος να εκτονώνεις την πίεση που δέχεται το σώμα σου από τον σύγχρονο τρόπο ζωής. Βέβαια αυτό δεν είναι δικαιολογία για τον πάσης φύσης χουλιγκανισμό ή κωλοπαιδισμό. Ας μην τα συγχέουμε. Όταν πλακώνεσαι με κάποιον καλό είναι να είστε και οι δύο συνειδητοί ως προς το τι κάνετε και για ποιόν λόγο. Τουτέστιν δεν είστε εκεί για να βλάψετε ο ένας το άλλο, μα για να ξεπεράσετε τα όρια του εαυτιού σας, να αισθανθείτε τον κίνδυνο, να τεστάρετε την προσωπική σας αντοχή στον πόνο, να έρθετε πιο κοντά στο άγριο ζώο που κρύβεται μέσα σας. Και τέλος, οργή που εκφράζεται είναι προτιμότερη από οργή που μας τρώει από μέσα, και βρίσκει τρόπο να ξεγλιστρίσει με κάποια "δικαιολογία" "υγιούς θυμού" και να βλάψει στ'αλήθεια κάποιον.