Τι συμπαθητική οικογένεια ! Φυσιογνωμίες με μιά γλυκύτητα και αλληλοαποδοχή.Τώρα η δική μου επίσκεψη στο σπίτι των παιδικών μου χρόνων:Το διαμέρισμα στην πολυκατοικία του 1904, στέγαζε πιά γραφεία και το ήξερα, αλλά γραντζουνίζοντας το μέσα μου, χτύπησα το κουδούνι. Αμέσως μου φάνηκε μικρότερο καθώς η εταιρία είχε επανεγκαταστήσει τις πόρτες απο ξύλο και γυαλί που είχε αφαιρέσει η μάννα.Παντού άπασχολημένοι υπάλληλοι, ήχοι από γραφομηχανές και τηλέφωνα. Που η γαλήνη του οικογενειακού χώρου. Μιά πόρτα οδηγούσε στις κρεββατοκάμαρες: ησυχία, όλα κλειστά, ημίφως. Άνοιξα την πόρτα της κρεββατοκάμαρας των γονιών: μπροστά μου το άδειο δωμάτιο στάθηκε επιπλωμένο με τις ελαφρές του κουρτίνες. Στο μεγάλο κρεββάτι κάτω από τα σκεπάσματα τα σώματα των γονιών μου σε μεσημεριανή σιέστα. Άτακτα δάκρυα, τόβαλα στα πόδια, με τους καλούς ανθρώπους να με κυνηγούν: ένα ποτήρι νερό, καθίστε, πιείτε ένα καφέ...Τόσκασα μουρμουρίζοντας: μιά άλλη φορά. Mai piu.