Πολύ ωραίο ποστ, μπράβο.Και εγώ τελευταία σκέφτομαι την παιδική μου ηλικία, αν και το σπίτι που μεγάλωσα και απο το οποίο έφυγα πολύ νέος είναι ίδιο και απαράλλαχτο, άλλαξαν πολύ λίγα πράγματα,αλλά τα σεμέν είναι αλώβητα στις θέσεις τους.Πολλά βιβλία, βαριές βιβλιοθήκες και έπιπλα,ψηλοτάβανο,καθόλου χρώματα και ποπ διάθεση όπως το δικό σου, σαν έφηβος το έβρισκα καταθλιπτικό μάλλον.Τα δωμάτια και τα πράγματα μας είναι στη θέση τους, ακριβώς όπως τα αφήσαμε και τα τρία ρεμάλια.Και ευτυχώς είναι και οι δύο εκεί, ο πατέρας μου στωικός χωμένος πίσω απο ένα βιβλίο και η μάνα μου έτοιμη να μοιράσει φούσκους αλά παλαιά έτσι και την εκνευρίσουμε.Και κάτι άλλο που θυμήθηκα και της το είπα, είναι ότι εμάς μας έτρεχε απο πίσω μην τυχόν και κάνουμε δαχτυλιά,ενώ 4 εγγόνια που αλωνίζουν αμέριμνα δεν την ενοχλούν καθόλου.