Νοών,δεν ξέρω αν το λινκ το έστειλες απλά επειδή είναι ενδιαφέρον ή ως απάντηση σε μένα.Όπως και να χει, αναφέρεται σε έναν ψυχοπαθή άνθρωπο που έτυχε να είναι καλλιτέχνης. Τίποτα από τα δύο δεν αναιρεί την ύπαρξη του άλλου, αλλά ούτε και το ένα είναι προυπόθεση του άλλου.Αυτό που γενικά λέμε ότι οι καλλιτέχνες την έχουν την "τρέλα" τους, πέραν το ότι είναι ένα τεράστιο ζήτημα και επιδέχεται και ανθρωπολογικής και ψυχολογικής προσέγγισης, ουδεμία σχέση έχει με την "κλινική" έννοια της τρέλας, όσες φορές και αν υπήρξαν ψυχοπαθείς άνθρωποι που έτυχε να είναι καλλιτέχνες. Από όσο έχω διαβάσει και από όσα έχει πει η ίδια δεν πληρωνόταν για τις performances τις. Ζούσε από μαθήματα, βραβεία, ενδεχομένως και μετέπειτα πωλήσεις ντοκουμέντων σε μουσεία, ενώ χρηματοδοτούνταν από διοργανώσεις και residencies για να διεκπεραιώνει τα εγχειρήματά της. Αν ξέρεις κάτι που να την καθιστά κερδοσκόπο, ανέφερέ το.Όλα αυτά τα βίτσια που παραθέτεις σχετικά με τα γυρίσματα της εκπομπής, ούτε σαλεμένη δείχνουν ότι είναι, ούτε ότι δεν εμπίπτουν στην δικαιοδοσία της. Το αν στην καθημερινή της ζωή είναι καβαλημένη είναι δικαίωμά της, στην τέχνη της όμως νομίζω σερνότανε σαν το σκουλήκι στα πατώματα. Όλα τα άλλα εγγράφονται στην κακή συνήθεια του κουτσομπολιού. Κακού κουτσομπολιού, όχι ενταγμένο σε μια σημειολογική αποδόμηση του έργου ενός καλλιτέχνη με βάση την ζωή του. Και ο Πικάσο ήταν μισογύνης-από ότι κοινώς λέγεται- αλλά αυτό δεν αφαιρεί τίποτα από την σημασία της τέχνης του. Ο Καραβάτζιο σκότωσε το μοντέλο του. Και τί να λέει. Όσες φορές και να το θυμηθούμε αυτό μπροστά στα έργα του, αυτά υπερέχουν.Από αυτήν την άποψη λοιπόν, δεν με ενδιαφέρει να δω το αμοντάριστο υλικό που λες, πέρα από καθαρή περιέργια.Ποια είναι η παγίδα στην τέχνη της που δεν μπορούν να βγουν οι άνθρωποι.Όπως λες για τον καλλιτέχνη ότι εκφράζεται μέσα από το έργο του, το ίδιο συμβαίνει και με τους θεατές. Ο Πικάσο πάλι, ο μισογύνης... είχε πει ότι το έργο ξεκινάει να ζει από την πρώτη στιγμή που θεάται από το κοινό, και έκτοτε ακολουθεί ανεξάρτητη πορεία από τον δημιουργό και τις προθέσεις του.Σχετικά με τις διευκρινήσεις συμφωνώ. Βρίσκω και γω πραγματικά απαίσιο τις επεξηγηματικές λεζάντες δίπλα από κάθε έργο-όπως συνηθίζεται- από την άλλη δείχνει όμως το τεράστιο χάσμα μεταξύ κοινού και τέχνης πρώτον, αλλά κυρίως δεύτερον την παρέμβαση του curator ή του θεωρητικού που παρεμβάλεται αυτόκλητα μεταξύ τω δυο, και έτσι συντηρεί το σύστημά του, της αγοράς της τέχνης. Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι δεν υπάρχει τίποτα να καταλάβει κανείς από ένα έργο πέρα από αυτό που καταλαβαίνει, το οποίο αν όλα πάνε λκαλά μεταξύ εννός έργου και ενός θεατή, το πράγμα χτίζεται, αλλάζει, γίνεται ένας μυστήριος διάλογος. Ότι και να δεις σε ένα έργο, είναι αρκετό και επηρεάζει τονρου των εικόνων που βλέπουμε σ αυτήν την ζωή. Δεν χάνεται, έχει την μικρή του σημασία. Ο σνομπισμός της λεζάντας, είναι αυτό που έκανε τον κόσμο να θεωρεί ότι κάτι του διαφεύγει και να αποθερρύνεται από τηνπροσωπική του σχέση με το έργο, να εγκαταλείπει αυτήν την ψυχαγωγία, και εν τέλει να σνομπάρει πίσω και αυτός όλη την τέχνη. Αυτή είναι η πραγματική παγίδα. Ας φαίνεται λοιπόν σαλεμένη η Αμπάμοβιτς σε πολλούς, δεν πειράζει, σίγουρα όμως μένει ανεξίτηλη και χωρίς να το καταλάβει κανείς, έχει καταλάβει κάτι προσωπικά από αυτό που είδε.Διαφωνώ μαζί σου γιατί έχεις ρητορική αποτροπής, σαν να είσαι με το σταυρό στο χέρι μπροστά από τον Εωσφόρο και τα δαιμόνια.Τώρα, όσον αφορά την συζήτηση πάνω σε ένα έργο, και την ανάλυση κατόπιν της εμφάνισής του, πίστεψέ, αν και θα το ξέρεις, γίνεται από ευχαρίστηση, ζήλο και ανάγκη.Αυτά...