Η Warner δεν επρόκειτο να ανανεώσει το συμβόλαιο της οπότε έπρεπε να βγάλει ένα album σίγουρα εμπορικό και να κάνει έναν αξιοπρεπή επίλογο.Για πιο album μιλάς και για ποιον επίλογο; Αν δεν κάνω λάθος υπέγραψε με την Live Nation μετά το Confessions. Τί ισχύει;Το Nipplegate νομίζω ότι είναι ένα συμβαν που έλαβε χώρα στην Κωνσταντινούπολη όσο τραγουδούσε το Human Nature. Οι πολιτικές εξελίξεις που ακολούθησαν ενισχύουν την ευστοχία της πράξης της.Τα όπλα νομίζω ότι δεν είναι έξω από αυτό που όλοι μουρμουρίζουμε διαβάζοντας τα σημεία της εποχής που μυρίζει μπαρούτι. Το όπλο είναι κυριότερο στοιχείο στο κομμάτι Gang Bang στην ΜDNA Tour, όπου γίνεται ξεκάθαρη η φοβικότητα των ανθρώπων μέσα στα κλειδωμένα σπίτια του και η φαντασιωσική ανάγκη της τελεσίδικης λύσης που προσφέρει ένα όπλο σε φανασιωσικούς κινδύνους που "ενοχλούν" τον ζωτικό μας χώρο. Και μάλιστα πότε; Την εποχή της μεγαλύτερης ανασφάλειας από το 72 και μετά. Αν διαβάσει κανείς την επικαιρότητα "Κοινωνία" ή "Κόσμος", θα καταλάβει τί συμβαίνει σε σπίτια και γειτονιές του κόσμου. Τα εγκλήματα που λαμβάνουν χώρα πλέον και η συχνότητά τους είναι να κουφαίνεσαι. Αυτή η κινδυνολογία του MDNA λοιπόν, είναι σε επίπεδο συμβολισμού η αντιστροφή του 4 minutes, όπου σε αντίθεση με την χορογραφία του Gang Bang, ως invader ή καλύτερα ως Τελετάρχης του επικείμενου τέλους(θυμίσου πως ανοίγει και η Sticky & Sweet) παρουσιαζόταν η Μ(αν θυμάσαι έμπαινε η ίδια από ένα παράθυρο σε ένα σπίτι που μια οικογένεια έτρωγε χωρίς να την αντιλαμβάνονται και μετά χόρευε πάνω σε ράμπες του σούπερμάρκετ σέρνοντας από πίσω της μία άυλη μη αντιληπτή επίσης σκοτεινή μάζα η οποία κατέτρωγε τις σάρκες των ανθρώπων δίχως φαινομενικά να τους σκοτώνει. Απλώς τους εξαφάνιζε. Το σώμα αντιμετωπιζόταν εκεί ως μια απειλούμενη οργανικότητα από ένα κάποιο αφηρημένο κακό που εισβάλει πανταχού στην δυτική κοινωνία, όπως περίπου ο αέρινος πλανήτης Μελαγχόλια θα κατάπινε λίγο καιρό αργότερα την Γη.) Η κρίση; Το 2012 και η προφητεία των Μάγιας; Η επέλαση της κινέζικης οικονομίας; Δεν ξέρω τί είχε στο μυαλό της.Τα Cool frillz πραγματικά ούτε και γω τα καταλαβαίνω, θα ταν πιο ταιριαστό επί Hard Candy.Kατά συνέπεια όλων αυτών, οπτικοακουστικά και εννοιολογικά ο δίσκος MDNA και η tour που τον συνόδευσε είναι αρκετά συμπαγής με στοιχεία τα οποία η Μ δεν είχε ξαναχρησιμοποιήσει, πλήρως συγχρονισμένη με το Zeitgeist της περιόδου που διανύουμε. Άλλωστε δεν είναι και η μόνη που εκφράζει την φαντασίωση της βίας και μιας κάποιας θεώρησης ενός επελαύνοντος φασισμού(ας θυμηθούμε και το Alejandro). Επίσης το σώμα αρχίζει πάλι να "απειλείται" και να θεωρείται ναός της αμαρτίας ανά τον κόσμο την ίδια στιγμή που καλλιτέχνες και entertainers το επαναχαρτογραφούν εν είδει ενός γενικόλογου φαντασιωσικού human rights riot με εικονική βίαιη διάθεση που ρέπει προς το punk attitude, για χάρη του οποίου η Μ θα κάνει και μια Επανάσταση της αγάπης(!). Η εποχή λοιπόν αναγκάζει την Μ να πάψει να μηρυκάζει πολιτισμικά κλισέ(η Μ Che Guevara, η Μ στην Ανατολή, η Μ καουμπόι, η Μ disco queen ή πρώτο RnB chick). Το κακό με αυτό το άλμπουμ ήταν ο διττός μουσικός της χαρακτήρας(από την μία τα ηλεκτρονικά house και από την άλλη τα Americana "Give me all your lovin' και τα λοιπά, που δεν συναντώνται πουθενά μεταξύ τους. Είναι σαν δύο δίσκους σε έναν. Ο ένας έπρεπε να συνοδεύει το Superbowl κατά την δική μου άποψη, ο άλλος θα πρεπε να είναι άλλη ιστορία. Αυτός ο άλλος δίσκος λοιπόν θα ταν από τους καλύτερούς της. Δοκιμάστε να αφαιρέσετε από τον Deluxe Edition MDNA τα cheerleaderoτραγουδάκια και ξανακούστε τον. Επίσης η επιλογή των singles ήταν εγκληματική. Κάτω από όλα αυτά, όντως η Μ πρέπει να αλλάξει εταιρεία.Θα μπορούσε να γυρίσει 4-5 βίντεο κλιπ γι αυτόν τον δίσκο μέχρι να βγει το dvd της tour και όχι σίγουρα για τα τραγούδια που έβγαλε τελικά βίντεο.Σχετικά με τον Erotica. Μουσικά ναι, είναι στην πρωτοπόρα γραμμή του κλίματος των αρχών 90s, αλλά εν αντιθέσει με τα άλλα που ανέφερες σήμερα ακούγεται φτωχός. Πολύ φτωχός. Άλλωστε αποτέλεσε μουσικά περισσότερο δάνειο παρά κάτι δικό της. Παρ ότι ήταν χαστούκι στον συντηρητισμό και ολική στροφή στην καριέρα της. Τελικά ο Bedtime Stories αποδεικνύεται με τα χρόνια ο πιο ώριμος και ποιοτικός της δίσκος.Κάποιοι θα λέγανε-ως συνήθως- για τον Ray of light, επιτρέψτε μου όμως να πω ότι φαντάζει πλέον υπέρταταtα kitsch και τίγκα στα κλισέ... Σχετικά με την ταινία W.E. συμφωνώ και επαυξάνω. Δεν νομίζω ότι ξανάδαμε ποτέ τέτοιο κινηματογραφικό στυλ. Έρεε σαν όνειρο, σαν μια ανάμνηση του πιο εκλεπτυσμένου γεύματος.
