Γιατί πρέπει πάντα σε ένα δημόσιο διάλογο να φέρνουμε σαν επιχείρημα για την άποψή μας το άκρον άωτο. Για να πούμε δηλαδή ότι πρέπει να υπάρχει οικογενειακός προγραμματισμός (σωστό), ότι πρέπει στις προγαμιαίες σχέσεις να χρησιμοποιούνται αντισυλληπτικές μέθοδοι (σωστό), να φέρνουμε σαν παράδειγμα τις οικογένειες της Βενεζουέλας με τα 15 παιδιά που μπλέκουν σε συμμορίες. Έχουμε καμιά σχέση με τη Βενεζουέλα? Κάποιο κοντινότερο παράδειγμα δεν υπάρχει? Εμένα αυτό μου φαίνεται σαν υποσυνείδητη παρότρυνση σε ζευγάρια να μην κάνουν παιδιά. Εδώ έχουμε πρόβλημα υπογεννητικότητας αν δεν το έχετε καταλάβει. Σε 100 χρόνια ο ελληνικός πληθυσμός θα είναι ο μισός από ότι είναι τώρα. Η γνώμη μου είναι ότι αν ένα ζευγάρι θέλει να κάνει παιδί θα πρέπει να βγάλει τον εαυτό του από το προσκήνιο από τη στιγμή που θα συλληφθεί. Θα ζεί πλέον για το παιδί και τις ανάγκες του και θα πρέπει να βάζει δεύτερες τις προσωπικές του ανάγκες. Δυστυχώς τα περισσότερα ζευγάρια σκέφτονται ότι θα χάσουν τη βόλεψή τους και θα κάνουν πολλές εκπτώσεις στα θέλω τους αν κάνουν παιδί.
