Θα σοβαρέψω λίγο τα σχόλια.#10. Ναι, το κλειδί είναι η αποδοχή. Είναι μια δύσκολη διαδικασία αλλά απελευθερωτική. Τι γίνεται, όμως, όταν δεν σκοπεύουν να κάνουν και οι άλλοι το ίδιο για σένα; Τι γίνεται όταν προβάλλουν τον εαυτό τους σε σένα; Όταν εσύ κάνεις επίπονη προσπάθεια (και με τη βοήθεια ψυχολόγου) να διεκδικήσεις μια ισότιμη σχέση μέσα σε μια δυσλειτουργική οικογένεια αλλά τα υπόλοιπα μέλη της εξακολουθούν να (προσπαθούν να) σε κρατήσουν στο ίδιο σημείο, να σε καταρρακώσουν; Δεν αρκεί, λοιπόν, η αποδοχή. Πρέπει και να μπορούμε να υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας – εγώ εκεί δυσκολεύομαι. Και νομίζω ότι όσο δεν είμαστε σε θέση να το κάνουμε, είναι καλύτερο να κρατάμε αποστάσεις από τα «αγαπητά μέλη» μιας τέτοιας οικογένειας.