Φυσικά, κανείς δε θέλει να τον λυπούνται. Φυσικά, αυτό επεκτείνεται σε κάθε κοινωνική μειονότητα, είτε μιλάμε για φυσική είτε για νοητική στέρηση, ακόμη και για πιο ήπια φαινόμενα, όπως παχυσαρκία, φτώχεια κλπ. Αυτό που περιγράφεις, προσωπικά πιστεύω πως δε γίνεται. Είναι μέρος της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας να νιώθει βιωματικά τον πόνο του συνανθρώπου του. Αν στην ίδια τη μάνα του παιδιού, όπως λες, πήρε χρόνια για να αποδεχτεί την κατάσταση, πως ένας "ξένος" δε θα νιώσει οίκτο ή και τίποτα, βλέποντας την εικόνα ενός ανθρώπου που είναι, συμβατικά μιλώντας, άτομο με ειδικές ανάγκες; Εννοείται πως κάθε άνθρωπος, όπως και αν έχει γεννηθεί έχει ίσα δικαιώματα με όλους και το παιδί σου θα το αγαπάς όπως και να έχει. Απλά, τα βλέμματα λύπησης, συμπόνιας, whatever, δεν πρόκειται να εκλείψουν...