Αχ! #1. Σαν να διάβαζα κάτι που θα έγραφα εγώ πριν λίγο καιρό. Έχω ακριβώς τον ίδιο πατέρα. Είμαι 29. Και δυστυχώς πριν λίγο καιρό έχασα την μητέρα μου -μοναχοπαιδι. Φαντάσου λοιπόν ότι έμεινα μόνη με ένα τέτοιο πατέρα- ισχυρογνώμων, απαιδευτο, ρατσιστή, με συνέχεια να νομίζει ότι εμείς θα του κάνουμε κακο, ότι εμείς θα τον ζημιωσουμε και άλλα πολλά. ΑΛΛΑ το πιο σημαντικό είναι ότι είναι άρρωστος. Και είμαι το μόνο του παιδί. Και εκεί που κ εγώ θα ένιωθα ανακούφιση να πεθάνει (το έχω σκεφτεί άπειρες φορές) ΤΩΡΑ είμαι το στήριγμα του και νιώθω απίστευτη λύπη για όλα. Τα λάθη μου, τα λάθη του αυτά που δεν αλλάζουν πια.Είσαι μικρή ακόμα και σου εύχομαι να μην μετανιώσεις για τίποτα. Γιατί εγώ μετανιώνω. Φιλικά.