#1 Αν μου επιτρέπετε όλοι όσοι έχετε πατέρα σαν το δικό μου,θέλω να πω πέντε πράγματα. Ο πατέρας μου ήταν,είναι η πληγή της ζωής μου. Όλα αυτά που λέτε επί δέκα. Δεν μπορώ να μπω σε λεπτομέρειες,αλλά πραγματικά δεν περιγράφονται. Ένοιωθα και νοιώθω ότι δεν είχα ποτέ πατέρα.Κάποια στιγμή, πήγα σε ψυχολόγο γιατί είχα κρίσεις πανικού,και άρχισα σιγά σιγα να ξετυλίγω το κουβάρι της ζωής μου. Μετά από μισό αιώνα ψυχοθεραπείας, άρχισα να βλέπω ότι έχω όλο το δικαίωμα να αισθάνομαι ότι θέλω γιαυτόν.Να τον μισώ η όχι, να τον αγαπω η όχι να τον φοβάμαι η όχι,και άλλα πολλά.Όμως το σπουδαιότερο που έμαθα, ήταν ότι δεν έχω κανένα λόγο να ντρέπομαι γιαυτόν. Δεν ήμουνα εγώ υπεύθηνη για την συμπεριφορά του,για τα λόγια και τις πράξεις του.Αυτό ήταν η λύτρωση μου.Ζει ακόμα. Είναι γέρος και άρωστος. Όμως δεν θέλω να πέθάνει γιατί πια δεν θα έχω κανένα πατέρα, (ούτε καλό ούτε κακό) Που δεν είχα ποτέ.
