Αγαπητό #1,Είσαι σκάρτα 18 και εγώ μόλις 23. Το λέω για να καταλάβεις ότι δεν απέχουμε πολύ. Ο πατέρας μου είχε όλα τα χαρακτηριστικά που αναφέρεις και εγώ είχα όλη την οργή που έχεις και εσύ τώρα. (Λέω "είχα" γιατί τον έχασα.) Θέλω μόνο να σου πω ότι είναι βαρύ να λες "δε μου έχει προσφέρει κάτι", "θα ένιωθα ανακούφιση εάν πέθαινε". Η οργή σου (νομίζω πως) πηγάζει από τη νιότη που δε συγχωρεί εύκολα και από τις αυξημένες απαιτήσεις που έχουν πολλά παιδιά από τους γονείς τους.Ναι να απομακρυνθείς, ναι να διατηρήσεις μια τυπική σχέση, ναι να σπουδάσεις αλλού.Αλλά, προσπάθησε να τον δικαιολογήσεις και λιγάκι. Π.χ το γεγονός ότι δεν απέκτησε τη μόρφωση που θα ήθελες/ θα σε έκανε περήφανη μήπως οφείλεται στις οικονομικές συνθήκες της δικής του οικογένειας? μήπως δούλευε σα το σκυλί στα νιάτα του και δεν είχε πολύ χρόνο για άλλα πράγματα? μήπως οι γονείς του δε τον ενθάρρυναν?Μήπως η οργή που έχεις σε εμποδίζει να δεις και τα 2-3 θετικά που έχει ο άνθρωπος αυτός?Αν καταφέρεις να διώξεις λίγο από τον θυμό σου, πράγμα που θα είναι ευκολότερο εάν η συναναστροφή πάψει να είναι καθημερινή, ίσως εκτιμήσεις κάποια πράγματα σε εκείνον.
