#12.Σουλα,Η ιστορία σου μου φάνηκε απελπιστική γιατι δυστυχως γνωρίζω για ένα ζευγάρι που ζούν/σαν ακριβώς την ίδια κατάσταση. Δεν το φανταζόμουν οτι υπαρχει καρμπόν σενάριο - κι όμως τελικά. Ο άνθρωπος θέλει μία μαμά για να νοιώθει 'ασφάλεια' (όση υπάρχει τέλος πάντων σε μια τόσο άθλια δυναμική) και παράλληλα ένα ταίρι,ευρύτερα και τυπικά αρεστό, για να το κάνει πασαρέλα στους γύρω (τρομάρα του που τον απασχολεί και το 'κοινωνικό στατους' του - έλεος). Δεν βλέπω πουθενά αγάπη σε όλο αυτό, μόνο άφεση και αρρώστια κι απ'τους δύο. Στην περίπτωση του άλλου ζευγαριού που γνωρίζω, η γυναίκα, μετα απο υπεράνθρωπες (και ανεπιτυχείς) προσπάθειες να ανατρέψει την αρρώστια αυτή στη σχέση της (γάμος στην προκειμένη), και μετά να ξαναρχίσει να νοιώθει κάποια υγεία μέσα της, μετα απο πολλά χρόνια, σιγά σιγα έστρεψε αλλού το βλέμμα της κ χώρισε. Και τωρα είναι πολύ πιο ικανοποιημένη με άτομο στη ζωη της με το οποίο μοιράζεται αμοιβαία ερωτική έλξη και ενδιαφέροντα. Ο 'άντρας' της όταν του ανακοινώθηκε ο τελικός χωρισμός, ζορίστηκε κυρίως στο: 'και ποιός θα μου μαγειρεύει?'. Κρίμα να διαιωνίζεις τα χειρότερα κομμάτια σου και του ενώ βλέπεις καθαρά τί γίνεται. Δεν συζητάμε για παιδι. Πρώτον, γιατι (τουλάχιστον) η ευθύνη και το προνόμιο αυτό δεν υποστηρίζονται απο, ουτε και αξίζουν σε έναν άντρα όπως αυτόν που περιγράφεις. Δευτερον, γιατι στις αναλύσεις με τον θεραπευτή σου περι μαζοχισμού θα προσθέσεις κι αλλες τόσες για εκούσια κακοποίηση παιδιού. Και μετά δεν θα'σαι μόνο μαζοχίστρια πια αλλά κάτι μακράν χειρότερο. Πραγματικά πολλά περαστικά.