#6 σου μιλάει μια κάπως ομοιοπαθούσα. να είσαι περήφανη για τον εαυτό σου που έκανες έστω και αυτό- να βοηθήσεις δλδ ένα αγαπημένο σου πρόσωπο. άλλοι δεν έχουν την δυνατότητα, ή δεν προσπαθούν ή δεν επιθυμούν να κάνουν ούτε αυτό. σημαίνει πως είσαι καλός άνθρωπος, δεν είναι λίγο αυτό. έχεις σκεφτεί ποτέ- εγώ είμαι 27 και όποτε το σκέφτομαι αυτό πραγματικά με ανακουφίζει- πως αυτά που δεν έκανες είναι τελικά πράγματα που ποτέ δεν ήθελες να κάνεις ΠΑΡΑ πολύ; ίσως είναι πράγματα που σου φαίνονται θελκτικά, όπως αυτά που βλέπουμε στις ταινίες, αλλά στην πραγματική ζωή να μην έχεις καμία διάθεση να τα κάνεις πραγματικότητα. η ζωή είναι πολύ μικρή για να κάθεσαι να σκας για ένα μεταπτυχιακό ή ένα ταξίδι που δεν μπόρεσες να κάνεις ή έναν άνθρωπο που από το άγχος σου δεν κατάφερες να γνωρίσεις καλύτερα (οκ, το παραδέχομαι, το μεταπτυχιακό είναι δικό σου, τα άλλα δικά μου :)) και εφ' όσον είχες και κάτι τόσο "πραγματικό" σαν εμπειρία πρόσφατα θα έχεις καταλάβει τις κλισέ φράσεις του τύπου "τι είναι η ζωή, τι είναι ο άνθρωπος..." στο πετσί σου. οπότε προσπάθησε πραγματικά να κάνεις ό,τι σε ευχαριστεί πραγματικά. ωστόσο το πιο σημαντικό και είναι κάτι που συχνά έχουν οι άνθρωποι με αγχώδεις διαταραχές είναι να μην νιώθεις τύψεις για τους δήθεν απόλυτα φυσιολογικούς που σε περιβάλλουν. αυτοί που φαίνονται απόλυτα φυσιολογικοί είναι αυτοί που έχουν μάθει να ορίζουν με επιτυχία τα όρια τους.
