Οταν έφυγε,το είχα νοιώσει ως τεράστια αδικία,μόλις στα 60 κάτι της.Θύμωσα,πόνεσα,άφηνα λουλούδια κάθε μέρα σχεδόν, για δυόμιση χρόνια στην τελευταία κατοικία που λένε,και έφευγα λέγοντας, γειά σου μανούλα..Με το καιρό,μαλάκωσαν όλα,και ο πόνος και ο θυμός...Τώρα πιά λέω, καλύτερα που έφυγε νωρίς. Ηταν γλυκός και πολύ ευαίσθητος άνθρωπος,και κόσμος έχει ασχημύνει τόσο πολύ,θα στεναχωριόταν,θα πληγωνόταν.Οι άγριοι τωρινοί καιροί δεν ήταν για κείνην..Καλύτερα...ησύχασε..γαλήνεψε,γιατί στα δικά μου μάτια ο θάνατος δεν είναι το αντίθετο της ζωής,η ζωή δεν έχει αντίθετο,το αντίθετο του θανάτου είναι η γέννηση,η ζωή είναι αιώνια..