Επιτέλους. Βαρέθηκα να διαβάζω από (σχεδόν) όλους πόσο προσωπικό και ειλικρινές και γνήσιο και σπαραξικάρδιο τους φαίνεται το νέο πόνημα. Και, κυρίως, ότι το να σπας πράγματα και να απειλείς την "πέτρα του σκανδάλου", και μετά να συγχωρείς τη μετανοούσα "κολώνα του σπιτιου σου" είναι φεμινιστικό μανιφέστο...