Διαφωνώ σε πάρα πολλά σε ό,τι αφορά τα ΜΜΕ, την λειτουργία τους και τους απώτερους σκοπούς τους, επιχειρηματικούς, ενημερωτικούς, δεοντολογικούς. Όμως υπάρχουν αυτές οι ελάχιστες στιγμές που συνειδητά, κατά τύχη ή και τα δύο, αυτό που, όπως περιγράφεις, «Τι να κάνουν και οι άνθρωποι των ΜΜΕ πρέπει να δείξουν κάτι και να βγάλουν το ψωμί τους», φάνηκαν ιδιαίτερα χρήσιμες, ειλικρινώς ενημερωτικές, όπως τα πλάνα του περιστατικού του ξυλοδαρμό του 24χρονου φοιτητή στην Θεσσαλονίκη το 2006, της υπόθεσης «ζαρντινιέρα» όπως ονομάστηκε, όπου η δικαιοσύνη στηρίχτηκε, αποκλειστικά και μόνο, σε αυτά τα τηλεοπτικά πλάνα προκειμένου να κατανοήσει τι πραγματικά-αληθινά συνέβη. Σε παρόμοιες περιπτώσεις περιστατικών η τηλεοπτική ή φωτογραφική κάμερα ήταν ο ειλικρινέστερος αυτόπτης μάρτυρας. Παρόμοια, τραγικά περιστατικά που αποτυπώθηκαν σε τηλεοπτικά πλάνα, από εργαζόμενους των ΜΜΕ (..για να βγάλουν το ψωμί τους... - όπως γράφεις), είναι πολλά. Παραδείγματος χάριν τα περιστατικά στην Αμερική, άνανδρων δολοφονιών έγχρωμων πολιτών (υπόπτων για αδικήματα ή όχι), μετά από πυροβολισμό ή θανάσιμο ξυλοδαρμό τους, με πλήρη την έλλειψη άμεσου κινδύνου ή απειλής των αστυνομιών δυνάμενων, χωρίς καμία δικαιολογημένη χρήση στιγμιαίας-ενστικτώδους αυτοάμυνας, όπως αυτές ισχυρίστηκαν. Οι κάμερες έδειξαν την αναμφισβήτητη αλήθεια!