#7.1 Ξαναδιάβασα για να δω με "καινούργια άγρια ματιά" την ερώτηση με την τσάντα. Και ξαφνικά ενώ ήμουν θυμωμένη (ναι, τα τρολς με θυμώνουν συνήθως) η εικόνα ενός ανθρώπου που γράφει όλο αυτό το κείμενο με ημερομηνίες και υπολογισμούς, κάπου, μόνος του, με την ελπίδα να εισπράξει αντιδράσεις από άλλους ανθρώπους, να ζήσει μια ιστορία με μια τσάντα, να έχει μια φανταστική φίλη εχθρό και έναν φανταστικό Eραστή (margarite duras?), κάποιους να ασχοληθούν με μια μικροαπάτη του προκειμένου να νιώσει ότι υπάρχει, μου προκάλεσε παραδόξως συμπόνια. Πόσο μόνο πρέπει να είναι αυτό το τρολάκι, χωρίς παρέες και φίλους, αδέξιο κοινωνικά, χωρίς ούτε το ίδιο να αντέχει να το παραδεχτεί. Το έκανε για να γελάσει...μόνο του. Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτό το τρολ μου μοιάζει σαν ενήλικας που στα μαθητικά του χρόνια έφαγε πολύ bulling. Ή αυτό, ή εγώ ξύπνησα με το Αγάπη Μόνο:)
