Νιώθω ότι η ποπ κουλτούρα έχει μετατρέψει την ντροπή σε κάτι αγαθό, ρομαντικό, γλυκούλι κλπ, που μπορεί όμως ο καθένας να το αποβάλει απλά με λίγη προσπάθεια. Και δεν συμφωνώ καθόλου με αυτό. Είχα διαβάσει πριν χρόνια ένα άρθρο (δεν μπορώ να το βρω ή να θυμηθώ τον τίτλο πλέον, ούτε καν σε τι γλώσσα ήταν γραμμένο) που έλεγε ότι η ντροπή δεν είναι κάτι αθώο. Έλεγε ότι επηρεάζει πάρα πολύ την καθημερινότητα των ατόμων που είναι ντροπαλοί, εμποδίζει την ανάπτυξη του χαρακτήρα και της προσωπικότητας και τις σχέσεις με του συνανθρώπους. Δυστυχώς εγώ δεν μπορώ να το εκφράσω τόσο σωστά.Μπορεί να είναι επιστημονικά λάθος αλλά εμένα μου είχε φανεί αρκετά λογικό όλο αυτό που περιέγραφε και ήταν και τότε που αποφάσισα να κάνω κάτι για αυτό το πρόβλημα που αντιμετώπιζα κι εγώ. Ακριβώς γιατί εκείνη την στιγμή κατάλαβα πως δεν είμαι απλά ένα ντροπαλό "παιδάκι" που οκ δεν μιλάει και πολύ αλλά δεν έγινε και τίποτα. Κατάλαβα ότι αυτό εμπόδιζε τις φιλικές μου σχέσεις, είχε αντίκτυπο στο σχολείο και σε ό,τι άλλο έκανα στη ζωή μου ή το πως εκφραζόμουν [που δεν εκφραζόμουν (καθόλου)].