#1 Εμπειρία δικιά μου. Σύλλογος ασθενών με χρόνιο νόσημα. Ευχαριστούν ο ένας τον άλλο το θεο που τους έβγαλε ζωντανούς από την επεμβαση (Ο γιατρός ξυνότανε), που μετά από 3-4 διαφορετικές θεραπείες είναι επιτέλους σε ύφεση (Η πρώτη δεν εφτανε ηθελε πολλες ο θεουλης), που παρα τα φαρμακα εκαναν παιδί και είναι υγειές (κι άλλος γιατρός που ξυνοτανε). Που παρά τους διατροφικούς περιορισμούς νήστεψαν-έφαγαν απαγορευμένο και δεν τους πείραξε, που ξερουν πως με "τη βοήθεια του θεου θα το ξεπερασουν". Και ρωτάω "μισο λεπτό ρε παιδιά... όλοι πάσχουμε από το ίδιο νόσημα, α) Ο καλός και αγαπησιάρης sky daddy που ξέρει τα πάντα και θέλει το καλό μας μήπως αν είναι όντως καλός και αγαπησιάρης έπρεπε να μην μας κάνει άρρωστους του θανατά αρχικά, αντί να μας "σωζει" κάθε τόσο; β) Τι σόϊ κονέ έχετε με τον sky daddy που δεν έχουν τα παιδάκια από την παλαιστίνη ή τη συρία, ή το Δενδροπόταμο ή το εφταχρονο που πεθανε προχθές απο καρκίνο στο Παπανικολάου;" Οι απαντήσεις ποικίλουν αλλά κάθε φορά κινούνται στο ίδιο μοτίβο α) Αυτα δεν τα κάνει ο θεός αλλά οι άνθρωποι (Το εφταχρονο επαθε καρκίνο απο το χρόνιο καπνισμα). Έχεις θυμό (Ποιός ηλθε;) Πρέπει να διαβασεις την Καινή Διαθήκη, όλες οι απαντήσεις ειναι εκει (Δεν ειναι) Πρέπει να νιώσεις το θεό (που; στην κολονοσκόπηση τον νιώθεις;) Ο θεός έχει σχέδιο/αγνωσται αι βουλαι (πες το στους γονείς του εφτάχρονου αυτό). Και ναι όλοι οι ασθενέις είναι ήρεμοι και σίγουροι οτι ολα θα πανε καλα και αν δεν πάνε δεν είναι εκεί να τους ζητήσει και κανείς τον λόγο. Οπότε...win-win. Αν θες λοιπόν κάπου να στηριχτείς και να νιώσεις ότι όλα θα πάνε καλα. Δοκίμασε τον εαυτό σου και τις δυνάμεις σου και προχώρα μπροστά. Τα καλύτερα ερχονται χωρίς θεό.
