Πόσο πόσο δίκιο έχεις... Από μικρή είχα ανασφάλειες γιατί σε διάφορα δεν τα πήγαινα καλά. Είχα όμως τρομερή πένα. Μπορούσα να σου γράψω ένα πεζό για το φύλλο που έπεσε από το δέντρο. Μαθήτρια δημοτικού δημοσιευμένη επισμήμως με οψιον από εκδοτικό οίκο. Θυμάμαι τον εαυτό μου να κλαίει με λυγμούς στη μάνα μου να μην διαβάζει ό,τι μοιράστηκα μαζί της στην κάθε θεία. Ένιωσα ό,τι μου το κλέψανε. Έκτοτε, κάθε φορα που κάθομαι να γράψω, νιώθω ότι θα το διαβάσουν κι άλλοι και μπλοκάρω. Δεν μπορώ να αφήσω τη σκέψη μου ελεύθερη. Τουλάχιστον πρόλαβα το κακό με την αδερφή μου, διπλωματούχο και δεξιοτέχνη του βιολιού, όταν άρχισαν τα "Λένα παίξε μας λίγο βιολί να χωνέψουμε".