Τώρα που το ξαναδιαβάζω το σχόλιό σου, ταξιδεύω πίσω στον χρόνο. Ζαλωνόμασταν εκείνο το φοβερό σακίδιο με τον αλουμινένιο σκελετό, το αντίσκηνο, τον υπνόσακο και τα απολύτως απαραίτητα και παίρναμε δρόμο. Και συναντούσαμε πολύν κόσμο σε τέτοια φάση, από Ελλάδα και Ευρώπη. Και θα ξεβολευόμουν άνετα, μετά από 30 χρόνια, για να το ξαναζήσω, αν δεν είχα τις υποχρεώσεις που έχω τώρα.
