Ως επιτυχουσα στα τεστ της Μενσα με αντιστοιχο ταιρι και παιδι συνισταμενη του Ι Q μας εχω να παρατηρησω οτι μονο η αντιληπτικη/αναλυτικη/ συνθετικη ικανοτητα δεν αποτελει παραγοντα επιτυχιας στην ζωη κι ιδιαιτερα στις διαπροσωπικες σχεσεις. Πλειστες φορες νιωθω σαν αλιεν που εχει επιγνωση μεχρι το μεδουλι καποιου γεγονοτοςή συσχετισμου που ομως δεν γινεται αντιληπτο απο τον περιγυρο χωρις επισημανση ή με την ιδια ταχυτητα. Δεν με εχει βοηθησει. Αντιθετα με εχει δυσκολεψει στο να πρεπει να αναπτυξω κοινωνικο κριτηριο (κατι που δεν ειναι τοσο στη φυση μου) ωστε να μην φερνω τους αλλους αθελα μου σε δυσκολη θεση. Αν ημουν σε ερευνητικο τομεα σε κατι κοσμοιστορικο θα ηταν ατου (και οπωσδηποτε αλλοι θα ειχαν υψηλοτερο) αλλα στην καθημερινοτητα κανει το ανθρωπινο "παιχνιδι" μοναχικη παρτιδα...