Δεν τίθεται θέμα του ποιος υπέφερε περισσότερο ούτε καν της καταγωγής των Τατάρων. Είναι άκρως ισοπεδωτικό να βλέπουμε τον πόνο συγκριτικά. Με την ίδια λογική που για τους Έλληνες μας πονάει το μικρασιατικό, έτσι ακριβώς και για τους ομοεθνείς της Τζαμαλα πονάει το 1944. Ο πόνος είναι πόνος και ο καθένας ερμηνεύει το τραγούδι με το δικό του τρόπο. Η σοβιετική ένωση δεν ήταν ακριβώς μια ειρηνική ουτοπία, γιατί αντε να διαχειριστείς μια τέτοια έκταση χωρίς βία. Πάντως δεν είναι καθόλου ανιστόρητο το ότι η ΕΣΣΔ είχε μια ιδιαίτερη ''αγάπη'' για οτιδήποτε τουρκικό, που συνεχίζει και σήμερα.
