Ως γνωστόν, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Επειδή όμως οι Tindersticks υπήρξαν και για μένα επί σειρά ετών το αγαπημένο μου γκρουπ (τους παρακολουθώ κι εγώ, όπως η αγαπητή συντάκτρια, από το 1ο άλμπουμ και για πρώτη φορά είχα τη χαρά να γευτώ τη μαγεία της ζωντανής μουσικής τους σε συναυλία στο Μόναχο το 1995, όταν μόλις είχαν βγάλει το δεύτερό τους), οφείλω να πω ότι το τελευταίο τους άλμπουμ με απογοήτευσε τελείως. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι ελάχιστα είχαν να δώσουν οι Tindersticks μετά το Curtains (άντε να βάλουμε και το Simple Pleasure). Ωστόσο, το Something Rain ήταν για μένα μια πολύ ευχάριστη έκπληξη μετά από χρόνια. Αντίθετα, το Waiting Room, με λίγες φωτεινές αναλαμπές, είναι ένα άνευρο, ασπόνδυλο και βαρετό άλμπουμ (πάντοτε κατά την ταπεινή μου άποψη φυσικά). Αν είναι να παίξουν αυτό το άλμπουμ στο live, η βραδιά προμηνύεται γεμάτη χασμουρητά... Κρίμα γιατί οι Tindersticks υπήρξαν για μένα κάτι σαν το soundtrack της ίδιας μου της ζωής. Και έχει απόλυτο δίκιο η συντάκτρια. Ο ήχος αυτός, όταν πρωτοπαρουσιάστηκε με το 1ο ομώνυμο άλμπουμ τους, ήταν απολύτως πρωτότυπος! City Sickness, Jism, Drunk Tank, Her, τι να πρωτοθυμηθεί κανείς... Πολύ κλάμα έχουμε ρίξει!