#4, Λυπάμαι πολύ. Έχω κι εγώ ένα μεγαλύτερο αδελφό. Δεν τον θεωρώ αυτό που λέμε αδελφό μου. Δε ζηλεύω, όμως, άλλα πιο αγαπημένα αδέλφια. Έτσι έτυχε, να μην ταιριάζουμε. Θέλω να τον αφήσω πίσω μου. Του' χω βάλει Χ, όσο μπορώ, κι αισθάνομαι πολύ καλύτερα. Σα να' φυγε ένα βάρος απ' το μυαλό μου. Νομίζω ότι όλα ξεκινάν απ' τον ανταγωνισμό που υποδαυλίζουν κι οι γονείς και καθαρή διάθεση επιβολής κι επιβεβαίωσης σε βάρος του πιο "αδύνατου" μέρους. Για μένα κάποια πράγματα δεν ξέρω αν "συγχωρούνται", γενικά. Η κακοποίηση κάθε μορφής δε συγχωρείται.