#7 και #3 Διαβάζω "...Μία φορά έπρεπε να έχω κινήσει κι εγώ νομικές διαδικασίες. Δεν το έκανα. Έχουν περάσει 7 χρόνια κι ακόμα σκέφτομαι «κι αν το έκανε σε άλλες;» Ας πούμε ότι τη λένε Ελένη. Και έπρεπε μια φορά έπρεπε να είχε κινήσει και εκείνη νομικές διαδικασίες. Εχουν περάσει 18 χρόνια από τότε και ακόμη αναρωτιέται.Έφταιγε; Μα της είπε (ήταν 13 τότε, μπορεί και 14), "θα πας στο δωμάτιο, θα βγάλεις το εσώρουχό σου και θα έρθω . Θα κάνεις ησυχία". Και έκανε. Για χρόνια. Συνηγόρισε, ένοιωθε έρωτα, αηδία, ντροπή, απελπισία, θυμό, απελπισία. Μέχρι που τα άφησε όλα πίσω της. Και πλέον έγινε όπως η φίλη στο #3 τύπου ..."ανυπομονώ να γυρίσω σπίτι, να φάω σοκολάτα και να αποκοιμηθώ με καμιά βλακώδη σειρά. Σχέση δεν έχω..."Μπορεί να φταίει κ αυτό. Μπορεί και όχι. Διαμόρφωσε το χαρακτήρα της, όμως. Είναι δυνατή. Λέει. Και μόνη. Είναι καλά;υ.γ. Ποια δυνατή και αηδίες, ποιος θα καταγγείλει, ποιον...; Δεν θα καταγγείλει η γιαγιά. Να το βγάλει από πάνω της ήθελε. και να φυλάξει την εγγόνα της. Αυτό. Της φτάνει.