Έχοντας χάσει τον άνθρωπο μου απο καρκίνο, θέλω να πω ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.Όποιος έχει επισκεφθεί τα δημόσια νοσοκομεία θα τον πιάσει απελπισία (ακόμα και άρρωστος να μην είσαι, το κλίμα θα σε καταρρακώσει). Ενώ πολλά απο τα ιδιωτικά κέντρα δεν έχουν άδεια για ογκολογικές πτέρυγες (τις οποίες όμως λειτουργούν κανονικά).Ο καρκίνος είναι μια πολύ ακριβή ασθένεια και όποιος έχει τους πόρους να βγει στο εξωτερικό προτείνω να το κάνει. Γιατί ελπίζω ότι θα παρέχουν περισσότερα οφέλη και αξιοπρεπέστερη περίθαλψη. Δεν θα ξεχάσω πρώτη στιγμή που η χημειοθεραπεία επηρέασε τα μαλλιά. Παντού στο μαξιλάρι και γύρω απο το κρεββάτι είχε τρίχες και ενώ ζήτησα να καλέσουν κάποιον να ξυρίσει τα υπόλοιπα, αναγκάστηκα το απόγευμα να πάω να αγοράσω ξυριστική μηχανή για να τα ξυρίσω εγώ μπας και προλάβω να διασώσω λίγη απο την κατεστραμμένη ψυχολογία μας. Δεν μπορώ να ξεχάσω το πόσο δύσκολο ήταν να βρω τους γιατρούς για να μιλήσω. Τα χρήματα που έπρεπε να δώσουμε στις αποκλειστικές γιατί το προσωπικό ήταν ελάχιστο για τις ανάγκες των ασθενών. Τις μετακινήσεις μας για τις απαραίτητες φυσιοθεραπείες. Δεν ξέρω τι θα κάναμε αν είχαμε την πολυτέλεια του χρόνου (ζήσαμε αυτό το γολγοθα για μόνο 8 μήνες) αλλά νομίζω ότι θα προσπαθούσαμε να πάμε κάπου έξω, με την ελπίδα της καλύτερης μεταχείρισης. Ναι, δεν υπάρχει κλινική που να θεραπεύει 100% τους ασθενείς με καρκίνο αλλά αυτό το ξέρουν όλοι. Δεν βγαίνουν στο εξωτερικό για να θεραπευτούν σίγουρα. Βγαίνουν στο εξωτερικό γιατί εκεί έχουν περισσότερες πιθανότητες ίασης και ακόμα για περιπτώσεις σαν αυτή που έζησα εγώ, υπάρχει ελπίδα για καλύτερη ζωή (όση ζωή τους μένει).