#5 Να τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.Η μητέρα σου δεν χώρισε επειδή ήθελε μία ενωμένη οικογένεια.Ναι και όχι.Χωρίζουμε ή παραμένουμε κυρίως για μας,δεν λέω ότι ο ισχυρισμός της ως ένα βαθμό δεν ισχύει.Η αφοσίωσή της θεωρείται δεδομένη και ίσως θα έπρεπε,μητέρα είναι.Αυτό το δεδομένο όμως δεν πρέπει να λειτουργεί ως ανασχετικός παράγοντας για σένα.Το γεγονός ότι δεν της ανοίγεσαι αποκαλύπτει κάποια πράγματα.Δεν αισθάνεσαι άνετα μαζί της παρ όλο που σε πιέζει προς αυτήν την κατεύθυνση διότι υπάρχουν λόγοι.Οι γονείς βέβαια,δεν μπορούν να είναι τα φιλαράκια μας γιατί είναι αυτοί που θέτουν τα όρια.Αποστάσεις υπάρχουν πάντα.Αφ ετέρου,προϋπόθεση ψυχικής ανάπτυξης και αυτονομίας είναι να διατηρείς τις δικές σου κλειστές περιοχές όπου η μητέρα σου δεν πρέπει να έχει πρόσβαση.(Θα έπρεπε να) είσαι ανεξάρτητη,εννοείται και επιβάλλεται ο δικός σου προσωπικός χώρος,τόσο σε υλικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο.Καιρός να οριοθετήσεις και να οριοθετηθείς.Σκέψου ότι υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μόνοι,δουλεύουν ,φροντίζουν τον εαυτό τους και σπουδάζουν από τα 15.Υπάρχει περίπτωση η μαμά σου να μην εγκρίνει τις επιλογές σου,δεν επίκειται δα και το τέλος του κόσμου.Καταλαμβάνει μάλλον υπερβολικά πολύ χώρο και αυτός ο χώρος θα πρέπει να καλυφθεί μοιραία από άλλους ανθρώπους,φίλους,εραστές,ανθρώπους από το εργασιακό περιβάλλον.Εσύ και μόνο πρέπει να έχεις την ευθύνη της επιλογής με ό,τι αυτό συνεπάγεται.Αν νιώθεις ότι σε τρομοκρατεί η ιδέα ανάληψης αυτής της ευθύνης,ζήτησε ψυχολογική βοήθεια.Είναι συναρπαστική η αίσθηση ότι μπορείς να κατευθύνεις την πορεία της ζωής σου.Καλώς όρισες στον κόσμο των ενηλίκων.
