#7 Πραγματικά δυσκολεύομαι απίστευτα να κατανοήσω τον προβληματισμό σου.Τη ζήλεια την καταλαβαίνω, φυσικά. Μπορούσατε να έχετε τρακάρει την κοπέλα που πχ. πρωτοφίλησε στα 13 του, και όταν το μάθαινες να ένιωθες εκείνο το μικρό τσίμπημα. Που, φυσιολογικά, θα το είχες ξεχάσει σε καμιά ώρα.Αυτό που περιγράφεις πως νιώθεις με μπερδεύει. Βρίσκεις μεν αυτονόητο να είχε σχέσεις πριν από εσένα - αλλά τι; Δεν χωράει το μυαλό σου ότι μπορεί να είχε ξαναερωτευτεί; Οι άνθρωποι που δεν έχουν νιώσει έστω ένα δυνατό συναίσθημα πριν τα 30 τους είναι μάλλον μειοψηφία. Αυτό ποσώς μειώνει τη σημασία των συναισθημάτων που έπονται.Αυτή την κουβέντα είχαμε χθες στη στήλη, την προβληματική μυθολογία της μίας και μοναδικής αγάπης, που μπροστά της κάθε προηγούμενο αίσθημα είναι απλώς οδοντόπαστα, αλλιώς δεν είναι αληθινή αγάπη.Σε τρομάζει η εξέλιξη της σχέσης του, σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου θα είχε γίνει δεκτή η πρόταση;Πολλές μπορούσαν να είναι οι εκδοχές, πχ. να είχαν παντρευτεί και να χώριζαν σε ένα χρόνο, και η δική σας ιστορία να εξελισσόταν σχεδόν ολόιδια.Παρεμπιπτόντως, οι αμέτρητοι άνθρωποι που τα φτιάχνουν με διαζευγμένους (να μην πιάσω καν όσους τα έχουν με παντρεμένους) θα ήταν λογικό να μη μπορούν να δεχθούν ότι ο άνθρωπός τους κάποτε πίστεψε πως μπορεί δεθεί δια βίου με κάποιον άλλο (και προφανώς απέτυχε); Δύο εκδοχές μπορώ να φανταστώ ως αιτία του προβληματισμού σου:1. Έσκασε μια ρομαντική φούσκα στο μυαλό σου, η πεποίθηση δηλαδή ότι, για να είναι αληθινή/σημαντική η αγάπη σας έπρεπε ο άντρας σου να αντιμετώπιζε όλες τις γυναίκες που γνώριζε ως τα 30 του ως ασήμαντα ορεκτικά για το σημαντικό που προσδοκούσε με καημό.Αν ισχύει αυτό, καλό θα είναι να ταρακουνηθείς και να συνειδητοποιήσεις ότι είναι απίστευτα κρίμα να προβληματίζεσαι για το γάμο σου κυριολεκτικά άνευ λόγου.2. Εκτός αν αυτή η αποκάλυψη δεν είναι η αιτία, αλλά η αφορμή. Υπάρχει περίπτωση να ένιωθες ήδη παραμελημένη; Είχε δείξει ποτέ με τη συμπεριφορά του ότι δεν ανταποκρίνεσαι επαρκώς στις προσδοκίες σου, ότι υπήρξες δεύτερη επιλογή, επειδή δεν εξασφάλισε κάτι καλύτερο; Μόνο μια τέτοια συμπεριφορά εκ μέρους του θα δικαιολογούσε το δικό σου ξέσπασμα. Αναλογίσου δηλαδή αν το πρόβλημα είναι αλλού και απλώς τώρα σου δόθηκε μια ευκαιρία να ξεσπάσεις.Πρόσεξε όμως: Αν πιστεύεις ότι ανήκεις στη δεύτερη περίπτωση, υπάρχει ο κίνδυνος απλώς να ερμηνεύεις εκ των υστέρων συμπεριφορές του υπό αυτό το πρίσμα, και να βγάλεις συμπεράσματα όντας προκατειλημμένη. Επίσης υπάρχει ο φόβος να ερμηνεύεις ως έλλειψη ενδιαφέροντος τη φυσιολογική εξέλιξη μιας δεκαετούς σχέσης, με την αναμενόμενη φθορά του έρωτα, χωρίς να υπάρχει ουσιαστικά τίποτε το προβληματικό σε αυτήν.Σε κάθε περίπτωση, απόφυγε τις σπασμωδικές ιδιοσυγκρασιακές αντιδράσεις, και επιστράτευσε τη λογική σου.Ελπίζω, μιας κι έχει περάσει ικανό διάστημα, να την έχεις ήδη επιστρατεύσει.
