#7 Όταν 57.000 άτομα μένουν επι μήνες εγκλωβισμένα στην Ελλάδα, χωρίς καμιά ιδιαίτερη προοπτική και χωρίς σύστημα, είναι λογικό να συμβαίνουν διάφορα περιστατικά, άλλα καλά και άλλα όχι. Ανάμεσα σε όλους αυτούς τους ανθρώπους υπάρχουν καλοι, κακοί, νοικοκυραίοι, αλητάμπουρες, όπως είναι όλες οι κοινωνίες δηλαδή. Απλά οι συνθήκες και η απελπισία είναι κακοί σύμβουλοι. Εμείς κρίνουμε μέσα από την ασφάλεια του δυτικού πολιτισμού που ζούμε, αλλά για όλους αυτούς τα πράγματα δεν είναι ίδια. Δεν χρειάζεται να συμπαθήσεις κ να συμπονέσεις αυτόν που απειλούσε χρησιμοποιόντας το παιδί του. Μπορείς να συμπαθήσεις και να συμπονέσεις αυτόν που που κάνει υπομονή, που βοηθάει τους υπόλοιπους πρόσφυγες με το τελευταίο νερό ή πορτοκάλι που έχει, αυτόν που βρήκε ασυνόδευτά παιδιά στο δρόμο για εδώ και τα προστατεύει κτλ. Δεν είναι όλοι ίδιοι. Και ένα τελευταίο σχόλιο για τη ζωή στους καταυλισμούς, οργανωμένους ή όχι. Δεν μπορείτε να φανταστείτε, πώς είναι να είναι η κάθε μέρα ίδια και απαράλλαχτη με την προηγούμενη και εσύ να μην έχεις τίποτα να κάνεις, μόνο να περιφέρεσαι και να περιμένεις. Και να απελπίζεσαι. Μπορεί να σε τρελάνει αυτό το πράγμα.