Λέμε ότι ζούμε σε μια απελευθερωμένη κοινωνία που είναι ανοιχτή στη διαφορετικότητα. Τελικά όμως τι είναι η διαφορετικότητα? Διαφορετικότητα από τι? Από το φυσιολογικό? Από την πλειοψηφία? Από τι? Ορίζοντας το "διαφορετικό", αυτόματα η κοινωνία ορίζει και το ¨φυσιολογικό". Μήπως δεν είμαστε και τόσο ανοιχτοί τελικά σε κάτι που διαφέρει από αυτό που η πλειοψηφία θεωρεί φυσιολογικό? Όταν ο γκέι δεν έχει σαν βάρος και σαν εφιάλτη από τα εφηβικά του χρόνια πώς θα το πει σε οικογένεια και γνωστούς, τότε δεν θα υπάρχει λόγος να υφίσταται Gay Pride. Όταν ο straight έχει σαν βάρος και σαν εφιάλτη από τα εφηβικά του χρόνια πώς θα το πει σε οικογένεια και γνωστούς, τότε θα υπάρχει λόγος να υφίσταται Straight Pride. Είναι πολύ εύκολο να λες εγώ το αποδέχομαι και δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να το φωνάζουν, Είναι όμως πολύ δύσκολο να μπεις στη θέση εκείνου που λόγω της σεξουαλικότητάς του που δεν μπορεί να την ελέγξει, νιώθει βάρος ψυχολογικό, νιώθει φόβο απόρριψης από την ίδια την οικογένειά του, νιώθει διαφορετικός, βρώμικος, αμαρτωλός, δαχτυλοδειχτούμενος. Αν μπεις στη θέση αυτού του ανθρώπου και προσπαθήσεις να γίνεις για λίγο ένα gay παιδί 14 ετών, ίσως καταλάβεις λίγο. Αν συνυπολογίσεις και τους ιστορικούς διωγμούς από ακραίους φασίστες (δεξιούς ή αριστερούς δεν έχει σημασία, το ίδιο είναι) , τότε ίσως καταλάβεις ακόμα περισσότερο. Όταν εσύ που λες ότι είσαι ανοιχτός στη διαφορετικότητα δεν δυσκολεύεσαι να απαντήσεις στην ερώτηση "προτιμάς το παιδί σου να είναι gay και έξυπνο ή straight και χαζό?" περισσότερο από όσο δυσκολεύεσαι να απαντήσεις στην ερώτηση "προτιμάς το παιδί σου να είναι straight και έξυπνο ή gay και χαζό?", τότε ναι, δεν θα υπάρχει κανένας λόγος για κανένα pride. ΥΓ. Δεν θα πω αν είμαι straight ή gay, αυτό θα κατέστρεφε ολόκληρο το επιχείρημά μου που λέει ότι δεν έχει σημασία ΠΟΙΟΣ το λέει, αλλά ΤΙ λέει