Είναι διασκεδαστικές οι κριτικές σαν του κυρίου Τρούσα. Οι συντάκτες τους εντάσσουν τις προσωπικές τους εμπάθειες στο κοινωνικοπολιτικό τους σχόλιο αλλά με εντελώς διαφανή τρόπο, υπό το φως μάλιστα των μουσικών τους προτιμήσεων (η ροκ αποτελεί αστικό κατασκεύασμα εξάλλου, πώς γίνεται να δεχθεί εναν Τυρναβίτη κι ενα Λασιθιωτάκη ως σημαντικούς μουσικούς;).Το διάβασα το άρθρο του με χαμόγελο, με τον ίδιο τρόπο που θα διάβαζα το λεύκωμα μιας ερωτοχτυπημένης μαθήτριας...απ´την ανάποδη!Υ.Γ. Χαρούλη δεν μπορώ να ακούσω πάνω από δέκα λεπτά και κατέβηκα απ´το τρένο του Θανάση όταν άρχισε τους πολλούς πειραματισμούς, αλλά μην τρελαθούμε κιόλας..