Αγαπητή Ναταλί Χατζηαντωνίου θα μου επιτρέψεις μερικές παρατηρήσεις επί των γραφομένων σου. Λάβε τες ως επεξηγηματικές, ως υπερασπιστικές (προς εμένα) ή ως ό,τι άλλο θες… «Την προσεγγίζω δια των αισθήσεων και των αισθημάτων και όχι των χρονολογιών. Μου αρέσουν επίσης και οι άλλοι όταν προσεγγίζουν έτσι τη μουσική και δε σε περιμένουν στη γωνία για να σου αποδείξουν ότι κακώς σου αρέσει ό,τι σου αρέσει κι ότι εσύ κακώς μιλάς γιατί δεν είσαι παρά ημιμαθής»Υπαινίσσεσαι, εδώ, ότι… δεν έχω αισθήματα (ενδεχομένως ή σίγουρα), επειδή μου αρέσει να μιλάω με ακρίβεια και όχι στο περίπου; Αυτό με λυπεί αν το εννοείς πραγματικά, εσύ ειδικά που είσαι του «χώρου» κι έχεις διαβάσει κείμενά μου. Περίμενα (αν εννοείς εμένα…) κανέναν στη γωνία, για να του αποδείξω ότι κακώς του αρέσει ο Χαρούλης; (Να μιλάμε με ονόματα). Αδυνατώ να πω κάτι πάνω σ’ αυτό… εκτός τούτου.Μπορούμε να υπάρχουμε κάπου κι εμείς, που ΔΕΝ μας αρέσει ο Χαρούλης (ας χρησιμοποιήσω κι εγώ αυτό το απλουστευτικό δίπολο «αρέσει-δεν αρέσει» για να συνεννοηθούμε) ή πρέπει να εξαφανιστούμε από προσώπου γης; Είμαστε μειοψηφία. Το ξέρω. Αλλά δεν είμαστε ανύπαρκτοι. «Διότι στη βιασύνη του να αποδομήσει τους, λατρεμένους της νέας γενιάς, Παπακωνσταντίνου και Χαρούλη, ειρωνεύεται την καταγωγή τους.»Κατ’ αρχάς δεν αισθάνομαι υπόχρεος έναντι των «λατρεμένων» καμμιάς γενιάς. Περαιτέρω, καμμία καταγωγή δεν ειρωνεύτηκα. Πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό, όταν κι εγώ προέρχομαι από την επαρχία και μιλάω, ακόμη, με παχύ «νι» και «λι»; Ο χαρακτηρισμός «πλατύποδας» δείχνει αγάπη (και οικειότητα) για τον κάμπο, με τον οποίον με συνδέουν δεσμοί (δεν υπάρχει λόγος να γίνω πιο αναλυτικός). Όπως αγάπη και… κάποιο χιούμορ δείχνουν και τα «Θνασ’» και «Λασιθιωτάατσι». Αν δεν μπορούμε να αστειευτούμε και λίγο μ’ αυτά τα πράγματα, με τις καταγωγές μας δηλαδή, χωρίς να μας πούνε αγενείς, κομπλεξικούς, φασίστες και άλλα τέτοια (που εκστομίζονται με απίστευτη ευκολία κι έχουν γίνει ψωμοτύρι, χάνοντας το νόημά τους – δεν είπα ότι τα λες εσύ), τότε έχουμε γίνει εντελώς του εργαστηρίου, τελείως comme il faut και καλόν είναι να μιλάμε μόνο με τους καθρέφτες μας. Αν μας καταλαβαίνουν κι αυτοί πια… «Συλλέγουν like» Εκείνο που συνέλεξα αγαπητή Ναταλί, επί του προκειμένου, ήταν το ανέλπιστο ποσοστό τού περί το 43% (αυτή τη στιγμή) πως «είχα δίκιο» – αν κρίνω από το πρώτο και τόσο κάθετο σχόλιο τού σχολιαστή με την επωνυμία «Εσύ τα ξέρεις όλα;» [14.6.2016 | 12:02] και τα μετρούμενα «ΝΑΙ» και «ΟΧΙ». Δεν το περίμενα. Δεν περίμενα το «είχα δίκιο» να ξεπεράσει ούτε το 10%. Αυτό για μένα σημαίνει πολλά. Και όσον αφορά στα μουσικά (αφήνω τα υπόλοιπα)… με κάνει να ελπίζω. Προσωπικά, αυτό το… like μετράω. «Διότι ο κύριος Τρούσας επιλέγει απ΄όλα τα τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου να αναφερθεί στο «Μαύρο Γάτο» και στον «Πεχλιβάνη»» Αναφέρθηκα στον «Μαύρο γάτο», στον «Πεχλιβάνη» (τον οποίον τίμησα, γράφοντας για τον «Βραχνό Προφήτη», όσα θα έγραφα σχεδόν και για τον «Μπάλλο») και ακόμη στο «Κάλεσμα» από τον «Σαμάνο» (αυτό σου διέφυγε). Μάλιστα για το «Κάλεσμα» εννόησα (σαφώς) πως είναι και προφητικό σε σχέση με το πολιτικοκοινωνικό χάος, που επακολούθησε. Δεν θα μπορούσα να αναφερθώ, όπως αντιλαμβάνεσαι σε κάθε τι, και όπως επίσης πολύ καλά γνωρίζεις δεν είναι τα «ευκολάκια» (δεν μου αρέσει αυτή η λέξη) το καλύτερό μου… Εδώ μπορείς να δεις π.χ. τι είχα γράψει κάποτε για το «Η Βροχή Από Κάτω»… http://koiladatwntempwn.gr/community/community-forum/disks/3017-i-vroxi-apo-kato-oi-entyposeis-tou-typou?start=90 «Διότι ο κύριος Τρούσας συνέδεσε την κακοδαιμονία της νεοελληνικής πολιτικής δηθενιάς με την επιτυχία των δύο αυτών ανθρώπων» Περιέγραψα μια κατάσταση που παρατήρησα να διογκώνεται από το ’11 και μετά, και η οποία συνδέθηκε με πολλά… ΚΑΙ από τη μουσική πλευρά (και όχι μόνο με τον Χαρούλη). Ξεχωρίζω, πάντως, τον Παπακωνσταντίνου από τον Χαρούλη και ατυχώς, εγώ θα πω, γράφεις εκείνο «των δύο αυτών ανθρώπων». Το λέω, γιατί για τον Παπακωνσταντίνου σταματάω στο ’08, στον «Σαμάνο» και δεν πάω παρακάτω. Δεν αναφέρθηκα στις «Μαγγανείες», ούτε σε τίποτ’ άλλο. Όταν λέω… «Ό,τι γράφτηκε από Θνασ’ και κάτω ο Χαρούλης το βάζει στο στόμα του. Μια εθνική τής… λεβέντικης κλαψομουνίασης»… δεν αναφέρομαι στον Παπακωνσταντίνου, αλλά σ’ αυτούς που είναι από τον «Θνασ’ και κάτω». Είναι σαφές. Ας μην πούμε άλλα ονόματα. Εξάλλου δεν είπαμε και λίγα. Ή, εν τοιαύτη περιπτώσει, είπαμε αυτά που είπαμε…Χαρά και υγεία.
