Μια εθνική τής… λεβέντικης κλαψομουνίασης» Μα τι άλλο; Απ’τονε Θανάση και κάτω; Και με το ζόρι. Νομίζω η Ναταλί ενοχλείται (ενδεχομένως) από την έλλειψη μίας «αστικής ευγένειας» για μία ολόκληρη γενιά καλλιτεχνών που είναι για τα σκουπίδια. Γιατί; Κακώς. Κάθε δεκαετία είχε τους σπουδαίους της. Ο σπουδαίος αυτής είναι ποιος δηλαδή; Ο Χαρούλης; Ποιος ρε παιδιά;«Αφημένα όλα μέσα σε μια κομματική απροσδιοριστία που δεν απέχει και πολύ από την πιο επίβουλη χυδαιότητα –καθώς έχουν χαθεί τα ηθικά βάρη και τ’ αντίβαρα και κανείς δεν ξέρει, πλέον, από πού να φυλαχτεί–, έρχεται το ελληνικό τραγούδι για να λασπώσει ό,τι ακόμη ανασαίνει.»Αυτό.