"Τι φταίνε όμως οι δημιουργοί για το γεγονός ότι ένα κομμάτι της μεταμοντερνίλας, τους αποθέωσε; Τι έφταιγε το ρεμπέτικο που έφτασε να χορεύεται πάνω σε πανάκριβα τακούνια; Πηγή: www.lifo.gr"Δεν ισχυει. Σε αλσταρακια χορευεται απο τυπακια που νομιζουν οτι η ετησια "πενταημερη" Πριμαβερα θα επαιζει και χωρις EU - εκτος βεβαια αν μενεις Φιλοθεη και πανω. (Χαλανδρι πιανεται)Στο οπαδικο στοιχειο των ακροατων αυτο δεν μεταμοντερνιλα. Στην πραγματικοτητα ζουμε ιδιοτυπα αυτο που εχει περιγραψει ο Κουντερα στο Αστειο, οσο αφορα τον λαικο πολιτισμο. Στο δημιουργικο ειναι, ο δε ΘΠαπακ ειναι ο μεγιστος μεταμοντερνος, εχει παρει την μουσικη και τις φορμες, καταδικαζοντας ταυτοχρτονα οτιδηποτε γενησε αυτη τη μουσικη. Ο Αποστολάκης τα εχει πει ολα εδω, αναφερεται στην Κρητη αλλα θα μπορουσε να αναφερεται οπουδηποτε. δεν χρειαζεται να απαντησει κανεις http://www.hainides.gr/interviews"H Κρήτη, έχει σαν κοινωνία ένα επαναστατικό πρότυπο από τη θέση και τη μορφολογία της. Η Κρήτη είναι σχεδόν αταξική κοινωνία λόγω της μορφολογίας, -τρεις οροσειρές πάνω από 2.000 μέτρα σε ένα νησί-, έχει μικρό κλήρο, οι οικογένειες είναι φυλετικές άρα καταργείται σχεδόν ο ταξικός διαχωρισμός κι αυτό ευνοεί τη δημιουργία συλλογικών συνειδήσεων με έντονο το επαναστατικό φρόνημα. Οι άνθρωποι λοιπόν βαθιά κατατεθλιμμένοι από την απουσία οράματος, από την απουσία οποιουδήποτε αέρα αλλαγής, έχουν ανάγκη από επαναστατικά και ηρωικά πρότυπα. Αυτά τα παράγει η Κρήτη σπάνια πια, αλλά στην ουσία αυτό που παίρνει η Αθηνά δεν είναι επαναστάτες κρητικούς, αλλά κρητο-τσολιαδακια από την Ομόνοια, ψεύτικα και χάρτινα όπως ψεύτικη και χάρτινη είναι ολόκληρη η ελληνική κοινωνία, γιατί ο πολιτισμός χτίζεται από μικρές αποκλίνουσες μειοψηφίες κι ότι ωραίο γίνεται γύρω μας, δεν γίνεται από την εμπορευματοποίηση μιας μουσικής η ενός τρόπου ζωής αλλά από την ιερή ανάγκη των λίγων ακροβατών της σκέψης και του συναισθήματος. Όντως έχουν ανάγκη οι άνθρωποι από επαναστατικά αρχέτυπα, αλλά η έξαρση της κρητολαγνείας δεν είναι φαινόμενο που δίνει λύση σε αυτή την ανάγκη." Παντως ο Χαρουλης και ο Παπακωνσταντινου, ο ενας σαν σταση ο αλλος σαν μουσικη δεν ειναι το 'προβλημα' αυτης της σκηνης. Ισα ισα ισως ειναι τα δυνατα χαρτια της. Το προβλημα ειναι οι γυρω γυρω και η αισθητικη του "εντεχνου"
