Το έχω επισημάνει και άλλοτε και θα το επαναλάβω, όσο κι αν δεν αρέσει σε κάποιους. Το προσφυγικό είναι ένα μεγάλο βάρος που δεν αντέχεται μονομιάς, άρα θα έπρεπε να δοθούν κάποιες προτεραιότητες. Η αξία και το επίπεδο του Ευρωπαϊκού πολιτισμού και οι ικανότητες των κυβερνήσεων των χωρών που υποδέχονται πρόσφυγες έγκειται στην διαχείριση του θέματος των μικρών παιδιών. Το να παραβλέπεις το πρόβλημα αυτό ή να αντιμετωπίζεις ενήλικες και ασυνόδευτα ανήλικα ως το ίδιο πράγμα είτε είναι έγκλημα, είτε χαζομάρα, είτε εκ του πονηρού. Ο ενήλικος, όσο ξεριζωμένος και να είναι, θα βρει τρόπους να επιβιώσει. Όχι όμως το ανήλικο. Ακόμη και μεταξύ ενός ασθενούς ενήλικα και ενός υγιούς ανηλίκου, προτεραιότητα έχει το δεύτερο (για μένα).