5: Βλέπω την σκηνή μες το μυαλό μου: Είναι πρωί. Είστε στο καθιστικό, χαλαρά. Αρχίζει η συγκάτοικος την γκρίνια για τον Γ. που δεν της πλήρωσε το ποτό χθες βράδυ. Εσύ σηκώνεσαι χωρίς κουβέντα και φεύγεις από το δωμάτιο. Βαδίζεις προς την κουζίνα, όταν η συγκάτοικος σηκώνεται και σε ακολουθεί με το στόμα της να συνεχίζει να φτύνει λέξεις με ταχύτητα μυδραλιοβόλου. Προσπαθείς να την προλάβεις, οι λέξεις της μαχαιριές στον εγκέφαλο σου, στρίβεις στην κουζίνα και πας να κλείσεις την πόρτα αλλά σε έχει ήδη προλάβει και είναι μέσα στο μικρό χώρο της κουζίνας γεμίζοντας από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι τον χώρο με αρνητική ενέργεια. Αυτή είναι και η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι. Η κάμερα γυρίζει αργά σε μια λήψη 360 μοιρών του δωματίου, αλλά από το σάουντρακ καταλαβαίνουμε όλοι τι συμβαίνει. Είσαι σε αμόκ. Κόκκινες σταγόνες πιτσιλίζουν τους τοίχους καθώς συνεχίζει η κάμερα την κίνηση της. Κραυγές σκίζουν τον αέρα και μετά σταματούν Ο μόνος ήχος είναι η λαχανιασμένη αναπνοή σου. Ανατριχιάζουμε από τρόμο αλλά νιώθουμε και μια ένοχη χαρά, μια διεστραμμένη αγαλλίαση, μια πρωτόγονη λύτρωση. Ησυχία. The End.