#1 – Αχ νά ξερες πόσο σε καταλαβαίνω! Περνάω ακριβώς το ίδιο, μόνο που στη δική μου περίπτωση είναι η δική μου μητέρα που τα κάνει αυτά, κ έχω πάθει ένα τεράστιο σοκ γιατί τίποτα ως τώρα δεν έδειχνε πως θα εξελισσόταν έτσι η συμπεριφορά της. Η δική μου τακτική ως τώρα, μιας κ είμαι ακόμα στην ‘εκπαίδευση’ της μάνας είναι το ‘εγώ κ ο άντρας μου συζητήσαμε κ αποφασίσαμε αυτό. Δικός μας είναι ο γάμος εμείς αποφασίζουμε. Ό,τι κανόνισες από μόνη σου θα το ξεκανονίσεις’. Πολλοί καβγάδες (κ είμαι κ εγώ άνθρωπος που δεν του αρέσει η αντιπαράθεση κ οι εντάσεις φαντάσου) κ πολλές μέρες που δεν μιλιόμαστε – στο τέλος λυγίζει κ παίρνει τηλ σαν να μη συνέβη τίποτα. Στο επόμενο σκηνικό βέβαια, δείχνει πως δεν έμαθε τίποτα κ επιμένει να κάνει το δικό της, οπότε εκεί ξαναρχίζω κ εγώ το τροπάρι μου του ‘εμείς αποφασίζουμε’. Πραγματικά, δεν ξέρω αν αυτό αλλάζει ή γίνεται πιο ομαλό στην πορεία (ευελπιστώ!) – αυτό που έχω κάνει τελείως ξεκάθαρο είναι πως όταν εγώ δεν έχω καλή σχέση με τους συνεχείς καβγάδες κ γενικότερα μαζί της έτσι όπως φέρεται, αυτό έχει συνέπειες πχ. Τελικά επιλέγουμε να πάμε να δούμε περισσότερο τους γονείς του άντρα μουκ όχι τους δικούς μου, το οποίο φυσικά την χαλάει. Όταν θα μπούνε στο σκηνικό παιδιά/εγγόνια δεν ξέρω τί θα γίνει βέβαια.Όπως είπε κ η Λένα, ο πιο σημαντικός σου σύμμαχος είναι ο άντρας σου, επένδυσε εκεί! Τέλος, δεν ξέρω αν υπάρχει πεθερός στο προσκήνιο κ κατά πόσο μπορεί να επηρεάσει, αλλά εμένα μ εχει βοηθήσει πάρα πολύ ο πατέρας μου που είναι με τη μεριά μου κ σε κάθε ευκαιρία προσπαθεί να της μιλήσει κ να της εξηγήσει πόσο λάθος είναι η συμπεριφορά της. Πραγματικά, σου εύχομαι καλή τύχη μέσα απτήν καρδιά μου.