Το θέμα είναι ότι πρόκειται για κάτι ευρύτερο κι από τον έρωτα. Αν έψαχνα απλώς συγκάτοικο -αλλά συγκάτοικο για το υπόλοιπο της ζωής μου- πάλι θα έβρισκα εντελώς παράλογο να μου τον παρουσιάσουν οι γονείς μου "α, να, με αυτόν εδώ θα συγκατοικήσεις ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ".Δεν είναι ζήτημα αν θα τον ερωτευτείς, δεν ξέρεις καν αν μπορείς να τον υποφέρεις. Αν μπορείς να αντέξεις στο ίδο δωμάτιο μαζί του για πάνω από 5'. Πόσω μάλλον να μοιραστείτε το κρεβάτι, τα οικονομικά σας, το μεγάλωμα των παιδιών, τα γονίδια των παιδιών... Υπάρχουν γάμοι χωρίς έρωτα που, όσο "αντιρομαντικοί" κι αν είναι, μια χαρά λειτουργούν - η Λένα το έχει σχολιάσει επανειλημμένως.Αυτή η διαδικασία επιλογής συντρόφου (η οποία επικρατούσε μέχρι πρόσφατα σε όλον σχεδόν τον πλανήτη) δεν είναι απλώς αντιρομαντική, είναι κάτι πολύ χειρότερο: αντιορθολογική.Δύο λόγους ύπαρξης είχε: Πρωτίστως, το ότι για να γνωριστούν οι άνθρωποι και να επιλέξουν μόνοι τους σύντροφο θα έπρεπε οι γυναίκες να βγουν από το σπίτι, να συγχρωτιστούν με άνδρες, διακινδυνεύοντας τη μία και μοναδική αξία που είχαν -την "τιμή" τους- και, δευτερευόντως, την άποψη ότι τα παιδιά (αμφοτέρων τνω φύλων) ήταν ιδιοκτησία των γονιών τους. Απόψεις για τις οποίες δεν θα αισθανθώ κανέναν σεβασμό ποτέ, από οποιαδήποτε περιοχή και κουλτούρα κι αν προέρχονται.