Χαλασμένο τηλέφωνο είναι ο, ούτως ή άλλως, σικέ διάλογος που διεξάγεται στο μεταμοντερνισμό του κυβερνοχώρου. Ο ένας με τσουβάλιασε μαζί με τους «κρατικοδίαιτους αντικρατιστές», τι και αν εγώ λέω ότι δεν έχει εφαρμοστεί καμία από τις λεγόμενες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, ότι η άρση της φορολογικής ασυλίας του εφοπλιστικού κεφαλαίου αποτελεί μνημονιακή δ έ σ μ ε υ σ η της χώρας, την οποία όμως όλοι - ναι, όλοι - αναθεματίζουν γιατί έτσι θα πληγεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής ναυτιλίας κ.λπ. Οι μόνοι συνεπείς "αντικρατιστές" εδώ πέρα είναι τα γνωστά μικροαστικά λαμόγια με το θράσος και την υποκρισία που τους χαρακτηρίζει ως κοινωνικό στρώμα, που από τη μία κλαίγονται «γιατί δε βγαίνουμε», απ' την άλλη όλο φοροδιαφεύγουμε, πηδούσαμε και καμιά Ρωσίδα μετανάστρια στα '90s, εκμεταλλευτήκαμε άγρια τη φθηνή εργασία των κολασμένων προλετάριων εκ της πρώην ΕΣΣΔ σε πόλεις και επαρχία, και όταν το πάρτυ (φαινόταν πως) έβαινε προς το τέλος του, παρήγαμε και "κινηματικό" happening με τις μούτζες και τους "προδότες πολιτικούς". Αυτά είναι τα πραγματικά ζητήματα (και όχι οι πιτσιρικάδες που μπορεί να έχουν μία ιδεολογική/πολιτική θολούρα) που οφείλει να κριτικάρει όποιος δεν υποτάσσεται στη διανοητική και ηθική σήψη στην οποία έχει περιέλθει το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας και την οποία, άθελα τους ίσως, συντηρούν οι κύριοι Κοκοβίκοι και ο άλλος ο εξυπνάκιας με τον ποιητή Φανφάρα κ.λπ. Πάντως, κάντε τον κόπο ορισμένοι να αντιληφθείτε τι σημαίνει bona fide διάλογος, χωρίς προκατασκευασμένες αντιλήψεις για το τι είναι ο συνομιλητής, πού ανήκει κ.λπ. Εδώ φτιάχνετε ένα σκιάχτρο και επιτίθεστε στη καρικατούρα που υπάρχει μόνο στο μυαλό σας.