Μίλτο, Συμφωνώ γενικά, προσωπικά η μοναξιά δε με "φόβιζε" ποτέ καθόλου, ήμουν πολύ "ατρόμητος" και busy, μέχρι το αδιευκρίνιστο χρονικό σημείο που άρχισα να συνειδητοποιώ ότι είχε αρχίσει να με "βαραίνει", αυτή είναι η σωστή λέξη, χωρίς να το συνειδητοποιώ, προ πολλού. Γενικά, ήμουν, κι είμαι, αρκετά ψύχραιμος, αλλά εδώ, να, πώς να το εξηγήσω, αισθάνομαι να "σκύβουν" οι ώμοι μου, το αισθάνομαι δηλαδή στο πετσί μου που λένε, δε μου φτάνει ο εαυτός μου, υπάρχουν πράγματα που δεν μπορώ να κάνω μόνος(μη γελάτε) ούτε με ξεπέτες κλπ...Πίκρα όχι, ζήλεια δηλαδή, τσίμπημα, διότι πολύ εύκολα κατευθείαν το εκλογίκευσα, καθένας τη ζωή του και δεν υπάρχουν εγγυήσεις για κανέναν για τίποτε, δεν υπάρχει για μένα δηλαδή ανταγωνισμός στην προσωπική ζωή. Άλλωστε, αν αισθανόμουν έτσι, με τι μούτρα μετά, απέναντι στον εαυτό μου, να ελπίζω σε συντροφικότητα; Τελοσπάντων, ήταν ένα ξέσπασμα λόγω του γλύκατζη μπαμπά, αυτάρκεια κι αισιοδοξία για το μέλλον! Thnx για την απάντησή σου.