#7 Κορίτσι μου, με σόκαρες με όσα ανέφερες και με όσα διαφαίνεται να έχεις στην ψυχή σου. Σε κανένα παιδί δεν επιτρέπεται να μεγαλώνει βιώνοντας ψυχικό και σωματικό πόνο. Θα πρέπει να μιλήσεις μ έναν ειδικό όπως προτείνει και η Λένα κοπέλα μου, για να αρχίσει να επουλώνεται το μέσα σου, αλλά και για να συνειδητοποιήσεις στην ολότητά του το εξής: ότι εάν η μητέρα σου είναι ψυχικά ασθενής, υποφέρει κι εκείνη πολύ, σε βαθμό που δεν υποψιάζεσαι. Γι αυτό θα συμφωνήσω μετά λύπης μου, ότι ο πατέρας σου είναι όντως δειλός, όχι γιατί άργησε να πάρει διαζύγιο, αλλά επειδή γύρισε την πλάτη σε μια γυναίκα με ψυχική διαταραχή και στα τρία παιδιά του που θα είχε υπό την επιμέλειά της. Δεν υπονοώ φυσικά ότι ήταν υποχρεωμένος να παραμείνει μαζί της (ζευγάρια χωρίζουν για πιο εύκολα διαχειρίσιμες ασθένειες) ήταν όμως σίγουρα υποχρεωμένος να επιβλέπει την ανατροφή των παιδιών του, πόσο μάλλον όταν η 12χρονη κόρη του κάνει μήνυση στην μητέρα της. Ξεκίνησε λοιπόν κοπέλα μου, ένας ειδικός θα σε βοηθήσει να συμφιλιωθείς με το γεγονός ότι η μητέρα σου είναι ασθενής, όχι τρελή ούτε σαλεμένη, αλλά ένας άνθρωπος που χρήζει βοήθειας και θεραπείας. Έτσι θα σταματήσεις να περιμένεις να πεθάνει, έτσι θα δεις και με άλλο μάτι τον αδερφό σου που λες ότι του έχει σαλέψει, γιατί οι ψυχικές ασθένειες δεν περιγράφονται τόσο απλά καλή μου, ούτε και επιδιώκει κάποιος τον ρόλο του "σαλεμένου". Μπορεί να συμβούν, όπως οποιαδήποτε άλλη ασθένεια. Και αντιμετωπίζονται με θεραπεία και στήριξη, όπως οποιαδήποτε άλλη ασθένεια. Σαφώς και σε αυτήν σου την φάση δεν μπορείς να στηρίξεις εσύ την μητέρα σου, μπορείς όμως με βοήθεια να δεις καθαρά την πραγματικότητά της και μπορείς να θωρακίσεις τον δικό σου ψυχισμό για να προχωρήσεις δυνατή στην ζωή σου, παρόλα τα άσχημα βιώματα. Μπορείς. Και στο εύχομαι ολόψυχα. Όπως εύχομαι και η μητέρα σου να τύχει μιας αξιοπρεπούς ιατρικής αντιμετώπισης, έστω και τώρα, σε κανέναν ψυχικά ασθενή δεν αξίζει να αφήνεται έτσι στην μοίρα του.
